Lieve mensen,

Elk continent heeft zo zijn verschillende uitspraken voor hetzelfde levensmotto. Waar men in Zuid-Amerika altijd 'manana manana' en in Afrika 'hakuna matata' zeggen, is het in India 'no hurry, no worrie, no chicken, no curry'. Met andere woorden: doe rustig aan, alles komt uiteindelijk goed. Dit komt duidelijk naar voren in het standaard antwoord 'No problem' op elke vraag die gesteld wordt. Dit zeggen zij OF omdat ze ons niet begrijpen OFomdat 'nee' zeggen onbeschoft is OF omdat gewoon ALLES kan in dit land! Dit laatste zorgt voor de meest vreemde situaties en observaties:

* Mensen die met ons op de foto willen of onze handtekening (?) willen
* Alle mannen plassen tegen de muren (zie foto) of roggelen net naast je voeten een mond vol kauwtabak uit.
* Kamelen die ontsnappen aan hun baasje en als een dolle door de woestijn rennen (60 km/u).. met hun hopeloze baasje erachter aan.
* Verklede nep heilige mannen die geld willen voor een geposeerde foto

* 'Serieuze' priesters die over het geloof vertellen en naar eigen zeggen mediteren van 9-21 uur. Na een half uur komt er een Iphone onder hun traditionele jurk/kleed vandaan omdat ze met ons op de foto willen en erg graag willen weten in welk hotel we slapen...
* Onze chauffeur waarschuwt voor de louche verkopers. De verkopers waarschuwen op hun beurt weer voor chauffeurs die toeristen proberen op te lichten of het bed proberen in te krijgen.
* Een koe op straat met een kerstmanmutsje op en boven uit zijn rug hangt een extra paar pootjes (vergroeiing). Deze pootjes zijn door de gekke Indiers roze geverfd en armbanden zijn erom geschoven om het geheel af te maken (zie foto)
*In een heilige stad waar geen vlees, bier en drugs gebruikt mag worden, kregen wij toch bier maar dan wel vermomd in theepotten! (Het was geen Heineken Jan...)
* Een bollywoodfilm met 1000 brullende, zingende en lachende Indiers om je heen kijken.
* Op de 1 na laatste dag zijn wij door een managerachtig figuur gevraagd om te figureren in een Bollywoodfilm op zondagavond! Helaas vliegen wij zondagmiddag naar Thailand, dus geen carriereswitch voor ons.

Tijdens het reizen passeren we veel kleine dorpjes. Honden slapen er op straat en de mensen wijken op allerlei manieren voor hen uit. Al het vuil wordt op straat gedumpt en de vuilcontainers zijn daarentegen blinkend schoon en ongebruikt!! Koeien, varkens en geiten grazen hier in weilanden van plastic (zie foto). En vele dorpelingen hangen een beetje bij elkaar en voeren niets uit. Volgens onze chauffeur houden Indiase mensen van viezigheid en zijn ze lui aangelegd ' ze worden het liefst slapend rijk'. Maar goed, om deze lantefanters op weg te helpen hheeft de Indiase overheid ook hier de Melkert-banen ontdekt! Bijvoorbeeld:
* Iemand die het toetsenbord en telefoons schoonmaakt bij de receptie van een hotel
* Iemand die constant checkt of de tafels wel kaarsrecht naast elkaar staan
* Iemand die wcpapier uitreikt als je een (westers) toilet binnenkomt
* Iemand die koeienflatsen in een mand verzameld
* Iemand die apen verjaagt bij een holy temple
* Iemand die de slaapkamers showt aan toeristen, meestal komt nummer 2 later als het over het afdingen gaat en nummer 3 overhandigt de sleutel
* Iemand die de schoenen bewaakt bij een tempel
* Iemand die de deur opendoet, iemand die de deur dichtdoet...

Daarnaast zien wij echter een groot aantal vacatures die hier heel goed vervuld zouden kunnen worden: vuilnisman (!!), loodgieters (80% van de wcs gaat kapot tijdens ons verblijf... eh... niet door onze Delhi-belly's!), verkeerspolitie, therapeuten voor in afkickklinieken (heel veel alcholverslaafden) en ga zo maar door.

Voordat jullie denken dat wij ook twee lantefanters zijn, zullen wij voor de geinteresseerden onze culturele ervaringen opsommen. in Rajasthan hebben wij de mooste paleizen bekeken, forten bestormd, Hindu en Jain tempels bezichtigd, ;okale marktjes leeggekocht en wat heuvels/bergen beklommen om mooie panoramauitzichten te krijgen over de witte, blauwe en roze steden.

Na een prachtige zonsopgang bij de Taj Mahal hebben wij met pijn in ons hart gedag gezegd tegen onze trouwe beschermende chauffeur die tevens onze handlezer, masseur, yoga-leraar en beautyadviseur was. Zo zouden Nico's sproeten en moedervlekken (die hier gezien worden als een ernstige ziekte) verdwijnen als ze niet meer eerst vis en vervolgens melk zou eten. Nico's haar voelde als een paardenstaart en zou beter worden na een hoofdmassage met mosterdolie: dit resulteerde in een week lang vet haar en een vage mosterd-lucht. Annika moest twee keer per dag gaan yoga'en en dan zou ze afvallen... alhoewel ze al het perfecte Indiase lichaam had (lees: rondvormig)...

En daarna begon het echte backpacken...en afzien!! In het pikdonker werden wij per riksja op een mistig station naast een dood paard gedropt. Het station was confronterend. We waren de enige buitenlanders, verder was het bezaaid met slapende kuchende Indiers die hun hele hebben en houwen meeslepen. De trein was gelukkig snel gevonden, maar eenmaal binnen dachtten wij: 'waar de zijn wij in terecht gekomen!' Een primitieve trein, met claustrofobisch kleine gangetjes en harde slaapplanken die vollagen met schreeuwende, zingende, ruftende en boerende Indiers. Na de lachkick, ja huilen was ook een optie geweest, hebben wij ons ook gesetteld op een slaapplank wat een hokje was van 2m bij 0.5m bij 0.5m (zie foto) waar wij de komende 15 uur op zouden doorbrengen. De hele nacht bleven tot onze grote verbazing de ramen wijd open staan en zakte de temperatuur tot een graad of 5... Toen wij dachten dat het niet erger kon, kwam het toiletbezoek. We besparen jullie de omschrijving, maar de wc in de NS treinen is hierbij vergeleken een prachtige troon waar je de hele treinrit op zou willen doorbrengen.

Met een flinke vertraging (3 uur!) kwamen we in Varanasi aan, de heilige stad voor de Hindu's aan de zeer vervuilde Ganges rivier! Op het ergste voorbereid bleken we opgehaald te worden van het perron en belandden wij (wederom) in een prachtig hotel die paleisachtig aandeed met een 11-vingerige sultan look-a-like die deur voor ons ophield. Eerst hebben wij vrienden gemaakt met de baas en bediening van het restaurant met prachtig uitzicht op de Ganges. Een heerlijke plek om te relaxen en kookles te krijgen! Bij zonsopgang een bootrit de Ganges gemaakt waar we in alle ghats mensen zagen baden, kleding wassen, drinken, poepen, yoga beoefenen en mantra's prevelen. Daarnaast zijn er ook speciale plekken om lichamen te cremeren en vervolgens in de rivier te dumpen! Voor iemand zonder kennis over het hindoeisme is dit erg shockkerende gebeurtenis!! De brandstapels waar mensen in doeken op worden gelegd worden zonder verdriet in de fik gestoken. Het doek is binnen korte tijd verbrand waardoor je alles open en bloot ziet in een grote vlammenzee. Botten worden af en toe gebroken om weer op het vuur te leggen en tot op het laatste moment wordt met spanning gewacht totdat de schedel ontploft zodat de ziel wordt bevrijd. De restanten van het lichaam worden vervolgens in de Ganges gegooid zodat deze door vissen worden opgegeten en op deze manier worden we volgens het hindoeisme gereincarneerd...

Nu de laatste dag in het oh zo extreme India...wat een heel dubbel gevoel geeft. Aan de ene kant heerlijk om dit vieze land met al zijn armoede even te ontvluchten, maar aan de andere kant erg jammer om dit geweldige, cultuurrijke en vriendelijk land te moeten gaan verlaten!!

Veel liefs, Nico en An

PS1: Musthaves om India te overleven: sjaaltje (tegen stank!), scrubhandschoen (om alle viezigheid weg te boenen) en desinfect!

PS2: Het is ons gelukt om niet meer ziek te worden via een speciaal dieet! Elke dag 1 flesje cola (om de bacterien te doden), vitaminepil (om aan te sterken), biscuitjes en chips (voor zoutgehalte).