Lieve mensen,

Op onze reisagenda stond het nieuwe eiland 'Flores', waar het tot onze verassing leek alsof we terug werden geflitst naar de prehistorie. Alles was hier OER!

Samen met Jelte en Iris, een aantal poolse sletskies, wat dreadlock-achtige Spanjaarden en vier kippen begonnen wij de vierdaagse boottocht van Lombok, langs Sumbawa, via het Komodo National Park richting Flores. Elke dag sneuvelde er een kip in de nasi goreng of voor de sate ayam. Deze werden natuurlijk aan boord geslacht, dus de sfeer zat er meteen goed in! Aan boord ontmoetten wij ook Alexandra en Andre, een gezellig nuchter Noord-Hollands 50+ stel die wij al eerder tegen waren gekomen in Ubud. Al snel vormden wij 6 'Team Holland'. Binnen een kwartier hadden wij al ruzie met de kapitein over een entreeprijs en hadden wij de beste slaapplaatsen geconvisqueerd.

De boot voer ons langs de OER-landschappen die bestonden uit prachtige bergen, gekleurde koraalriffen met enorme hoeveelheden vissen en teletubbie-achtige (das dan niet zo OER) grasheuvels.Bij de eilandjes werd gestopt om te snorkelen, naar uitzichtpunten te klimmen en onszelf te wassen in het zoete water van de watervallen. Maar het hoogtepunt van de trip was natuurlijk het OER-beest: de komodo-varaan! Dit beest kan een sprintje trekken en mensen met zijn beet vol bacterien doden. Binnen 20 minuten zou hij 1 van ons naar binnen kunnen werken! Ook vindt zo'n beest het geen probleem om zijn eigen jong op te eten als er niets anders in de buurt is. Tijdens de trekking in de volle zon, rende Nico opeens als een gek naar een boompje in de schaduw om even bij te komen. An slaakte een kreet: ' Wat doe JIJ nou?' De varaan bleek hetzelfde idee te hebben gehad en lag met zijn schudkleuren verstopt onder de boom, waarop Nico snel de benen nam!

De boottocht eindigde aan de westkust van Flores. Hier besloten wij een dag te gaan duiken. In dit gebied scheen het te krioelen van de manta roggen. Vanaf de boot zagen wij gigantische manta's voorbij komen, dus dat beloofde helemaal goed te komen. Tijdens het duiken hebben wij tot onze grote teleurstelling alleen maar zandbodems. Omdat de duikinstructeur het sneu voor ons vond, sloten we de deal dat we zodra we vanaf de boot wat interessants zagen (schilpadden, dolfijnen, manta's etc) dat we er met onze snorkels in mochten springen. Zo gezegd zo gedaan! Toen er dolfijnen voorbij kwamen sprongen we vanaf een varende boot de zee in. De dolfijjnen waren al verdwenen maar er bleek een supergrote mantarog net onder ons te zitten!! WOW! Wat een ongelofelijk mooie beesten! Het lijken net grote onderwater spaceships met een spanwijdte van zeker 4 meter. Wij bleken wel geluk te hebben, want daarna snorkelden wij weer met twee van die grote OER-beesten die een stuk langer bij ons bleven. Ze bleken ooknieuwgierig naar ons en cirkelden om ons heen, kwamen naar het wateroppervlak en doken weer naar beneden! Het leek alsof we in een aflevering van national geografic zaten en stonden helemaal strak van de adrenaline!

Ons plan was om van de ene kant, naar de andere kant van Flores te reizen per lokale bus. De rit tussen de zakken rijst en uitjes naar het eerste dorpje Bajawa duurde slechts 11 uur. Team Holland had plaatsen voorin bemachtigd tegen wagenziekte in de haarspeldbochten. Onze slippers smolten als we onze voeten op de bodem hielden, vanwege de oververhitte busmotor. Gelukkig hadden we een fenomenaal uitzicht; watervallen, bergen, katholieke kerkjes, zwaaiende kindjes en OER-woud. In Bajawa hebben wij onder begeleiding van een gids een tocht door de bergen gemaakt naar een kratermeer en meerdere traditionele dorpjes. Dit was toch best een schok: om te offeren werden hier honden levend begraven. De mensen met kroeshaar waren zeker niet langer dan 1.50m en leken uit de geschiedenisboeken gerukt.We eindigden onze dag op een plek waar de enige mogelijkheid op Flores was tot heet douchen: in de warm-water bronnen! Tussen de wassende mensen zaten wij daar alle aandacht te trekken in onze bikini's... al snel waren de mobieltjes uit de broekzakken getoverd om fotos van ons te maken.

De laatste stop op Flores was in Moni, een klein dorpje onderaan de voet van de Kelimutu vulkaan. Vroeg in de ochtend (5 uur!) trokken wij de berg op om de 3 kratermeren te bewonderen. De Nederlanders hebben dit meer ontdekt en de lokale bevolking heeft er toen gelijk maar een mysterieuze betekenis aangekoppeld. De ziel van de overledenen gaan afhankelijk van de leeftijd en het weerstaan van aardste geneugten in een van de drie meren terecht komen. Zo is er een prachtig turquoise meer voor de jong overleden zielen en een zwart meer voor de 'gestoorde' zielen.