Lieve mensen,

In Kalimantan (Indonesische deel van Borneo) spreken ze dus geen Engels en aangezien ons Bahasia Indonesia op zn zachtst gezegt niet vloeiend is, praten we hier met onze handen en voeten en worden we steeds beter in het spelletje hints! Maar dat betekent natuurlijk niet dat we niets voor elkaar krijgen en elke dag alleen maar hints spelen, Kalimantan zat vol avonturen...

Het begon al meteen bij het vliegen naar het op twee na grootste eiland van de wereld. De donkere wolken veranderde in donder, bliksem en harde regen wat voor een spannende landing zorgde! In Balikpapan zijn we het eerste beste hotel ingedoken waar we tegen de moslimregels is met z'n drieën op een kamer. Bij de inspectie van de kamer vroeg Annika zich af wat voor een vies kattekleedje er op de televisie lag maar dat bleek het gebedkleedje te zijn. De zwarte pijl op het plafond gaf gelukkig aan waar mekka zich bevond anders was het natuurlijk nooit gelukt met die 5 bidmomenten van de dag...

Omdat je bij het boeken van vluchten alleen Indonesische creditcards kan gebruiken waren Nico en Guus de tweede dag hard op zoek naar wat Kalimantese hulp. En die hebben ze gevonden...de 'generaal' (bij zijn schoonmoeder de korperaal) bleek een enorm vriendelijke baas die ons meteen adopteerde. Al pronkend scheurde hij met Nico door de stad op zoek naar reisbureaus, maar hij kon het niet laten om tussendoor ook even de 'viewpoints' en een japanse bunker (leek op een normaal muurtje) in de bosjes te laten zien. Eenmaal terug bleek Annika twee uur 'kwijt' te zijn en opperde de generaal om de opsporingsdienst en reddingbrigades erbij te halen. Vluchten waren uiteindelijk geboekt en het was de hoogste tijd voor ons om door te reizen. Uiteraard heeft de generaal ons naar de bus gebracht:)

De nachtbus bleek niet zo luxe als gedacht en na een dodemansrit en daarna een 2-uur durende rit met de PIMP-auto die we hadden gecharterd, werden we gedropt in de jungle naast een groepje motormuizen. Dit bleek een groep lokale Vespa liefhebbers die samen met twee Nederlanders door Kalimantan aan het reizen waren. De ene Vespa met verhoogd stuur kon niet gekker dan de andere vespa met zijspan en de anderen die bijna uit elkaar vielen! De vespa-gang stelde voor om ons mee te nemen op hun dag avontuur naar de waterval. Zo gezegd zo gedaan. Voor we het wisten zaten we achterop al crossend over de wandelpaden door de jungle. De brommers slipten weg op de glibberige paden en gingen af en toe kapot, maar uiteindelijk was de waterval op de top van de berg de moeite waard! En dan denk je dat je buiten gevaar bent als je gewoon zit te genieten van de kracht van het water...niet dus! Naast Annika bleek een supervergiftig/dodelijk (wat ze niet wist) duizendpootje te lopen met een heel mooi zwart/rood patroon. Dus Annika zet de camera op microstand om hem van extra dichtbij mooi op de foto te krijgen...maar goed dat hij niet gebeten heeft:) Na de onverwacht spannende dag konden we bij ons hotel heerlijk relaxen in de warm water bronnen om uiteindelijk te belanden in een zeer diepe slaap.

Een engels sprekende gids bleek lastig te vinden en door de regen hebben we besloten verdere hikes niet meer te doen. In plaats daarvan zijn we met een net nieuw gemaakte bamboo-raft een wilde rivier afgedaald. En dit leek op het plaatje hoe je je Kalimantan voorstelt. Grote groene bergen en een chocolabruine wilde rivier die zich woest door de ruwe natuur slingert. Wat een avontuur! Een lokaal mannetje met een bamboestok en een peuk in zijn mond bleek een ware vakman die ons veilig door het water loosde. Hij kon er alleen niet voor zorgen dat de golven over ons heel sloegen en we een keer vast kwamen te zitten in de stroomversnelling. Met een klein beetje hulp van ons (durfden bijna niet onze plek af) konden we uiteindelijk verder en hebben we genoten van de spanning en prachtige omgeving. Na twee uur kwamen we bevend van de kou weer terug, maar konden we gelukkig de hotsprings weer induiken. En zoals een echte moslima betaamt (en mensen die zich een beetje aanpassen) gaat dat gewoon met alle kleren aan:)

En waarom gaat iedereen nou naar Kalimantan? Vanwege de orang oetans natuurlijk! Kalimantan en Sumatra zijn nog de enige twee plekken in de wereld waar je deze mensapen in het wild kunt spotten in het nationale park van Tanjung Puting. Onze gids Andreas nam ons mee voor een driedaagse tour met een klotok-boot (deze boot heet zo omdat de motor het geluid maakt van het woord klotok). De eerste dag hadden we een en al geluk! Al varend naar het park zagen we een groep langneus-apen vlak langs de kant van rivier en net voor ons dook er eentje in het water en zwom zo voor onze ogen naar de overkant (ooit een zwemmende aap gezien?)! Onze weg vervolgde naar 'camp leaky' waar sinds 40 jaar onderzoek wordt gedaan naar de habitat en gedrag van de orang oetan door de Canadeze bioloog Birute Galdikas. Dit kamp werd ook gebruikt als rehabilitatiecentrum voor alle orang oetans die door de politie waren opgespoord (mensapen-handel), en deze worden op een moment van de dag gevoederd. Gelukkig zijn ze zo zelfstandig dat ze alleen komen als ze zin hebben of zelf echt geen eten kunnen vinden in de jungle. En bij ons eerste voedermoment hadden we meteen mazzel. Tom, de alpha-man en een echte apenkoning, was bij het voedermoment hard op zoek naar vrouwtjes om mee te paren. Hij liet al zijn krachten zien door aan bomen te gaan hangen die vervolgens afbraken en heel hard te brullen. Helaas voor hem hadden alle vrouwtjes die dag hoofdpijn en besloot hij uiteindelijk dat hij zijn onbevredigde gevoel maar ging stillen door meer te eten. Dus toen wij naar de 'keuken' liepen (20 minuten verderop), liep Tom achter ons aan op soms maar drie meter afstand. Jaja we hebben een apenkoning uitgelaten:) En blijkbaar had hij nog niet genoeg van ons want toen we vervolgens op de boot (weer 20 minuten verderop) in een harde tropische regenbui aan het douchen waren, kwam Tom opeens op ons afgerend! Als echte dames stonden we met zn drieën te gillen, en gelukkig was daar Andreas die hem van de boot af kon houden. Uiteindelijk bleek dat hij een lekkere ananas op de boot had zien liggen...haha.

Om half negen was het jungle-bedtijd en werden onze bedjes op de boot klaargemaakt. Gelukkig met klamboe's want de muggen zwermden om ons heen. De volgende dag stonden een 5-uur durende trekking en nog een voedermoment op de planning. Deze dag was Tom afwezig en waren er ineens veel meer vrouwtjes met kleine baby orang oetans! Om op te eten, zo ontzettend schattig zagen ze eruit! De derde dag hadden we een voedermoment in een ander kamp en zagen we een grote mannelijke aap. En terwijl we driftig foto's aan het maken waren kwamen er twee mensen aanmet nog veeeeeel grotere camera's. We hadden meteen door dat het bekende mensen moesten zijn aangezien het om een Italiaanse oude men met een zeer mooie en jonge vriendin ging. Uiteindelijk bleek dat we Roberto Cavalli (wereldberoemde mode ontwerper) voor ons hadden die zich na twee dagen orang oetans zich een beetje verveelde ('look at the male monkey, he is not looking for female, he's just eating...i think he is gay'), wilde na het zien van de foto's van Nico graag reistips van ons! Ze wilden graag voor drie dagen naar Papua maar helaas hoorden we pas later van onze gids dat hij aan het reizen was met zijn eigen vliegtuig!! Anders hadden we natuurlijk gevraagd of we een lift van hem mochten:) Als laatste activiteit hebben we ons nog even ingezet voor het regenwoud en alledrie een boom geplant in de stromende regen en als het goed is staan er over vijf jaar drie extra bomen!

Na een 22-uur durende busreis met een bus die om de zoveel kilometer kapot ging en de airco op stand -20graden had staan, zijn we weer terug in de hoofdstad Banjarmasin. Meneer Biri (uber blije man a la Adje) is een gids die toeristen van de straat plukt en hij had ons voor de derde keer gevonden. Drie keer is scheepsrecht. Dus met een boottocht langs de kanalen heeft hij ons het leven langs de rivier laten zien, waar we spontaan alle moeheid vergaten. In kleine scheve houten huisjes die op instorten lijken te staan wonen hele families die superenthousiast naar ons zwaaiden! We leken wel weer de Bollywood sterren uit India. Alle kinderen sprong met indrukwekkende sprongen in het water en zwommen naar onze boot om aan te hangen. De bootsman sloeg ze echter weg omdat het gevaarlijk was en de boot geremd werd. Met springen, schreeuwen en heel hard zwaaien probeerden ze een blik van ons in hun richting te bemachtigen. Als we terugzwaaiden waren ze helemaal blij en met de talloze high-fives gingen ze helemaal uit hun dak! Het was voor ons een groot feest. Ongelofelijk hoe blij mensen kunnen zijn met heel kleine dingen.

Vandaag is de laatste dag in Kalimantan en deze hebben we optimaal benut door op te staan om 05.15uur. Met een boot zijn we een uur het kanaal opgevaren om naar de bekende 'floating markets' te gaan. En het was het helemaal waard! Vrouwen in alle soorten en kleuren waren vroeg opgestaan om hun verkoopwaren in kleine houten kano's te verkopen. Als enige toeristen hebben we ons ook gemengd in deze handel door lekkere mandarijnen en pannenkoeken te koken voor het ontbijt! Alles bij elkaar zorgde het voor een heel mooi kleurrijk aanzien.

Tot zo ver Kalimantan.

Heel veel liefs,

Naan & Nico....& onze medereiziger Guus (soms ook wel Gerard genoemt:)