De vroegere Franse kolonie, het meest gebombardeerde land van de wereld (lozing VS bommen), het land van de hutjes op palen, het land van de sticky rice, het land met de groene bergenen het land van de zelfgebrouwde lao lao whiskey (70-90%!!!). In een uitgeholde boomstam zijn we de mekong rivier overgestoken zodat we van Thailand in Laos terecht kwamen. Ook dit nieuwe land had weer nieuwe verrassingen voor ons in petto. We waren nog geenuur in Laostoen ertijdenseen overheelijk diner in een lokaal restaurantjede oma des huizes dood neerviel. Je verwacht dan een ambulance met gillende sirenes maar in plaats daarvanrukte het halve dorp uit met takjes en wreven aan haar voeten. Na ongeveer twintig minuten werd oma in de auto gedragen en afgevoerd.... Ondanks we door India heel wat gewend zijn, kreeg Annika geen hap meer door haar keel. Nicolien daarentegen verplichtte zichzelf tot force feeding zodathaarlaatste anti-biotica pillen een goede bodem hadden. De volgende ochtend hebben we nog een poging gedaan om te achterhalen hoe het met deoma ging. Dit werd beantwoord met 'fine', maar volgens ons begrepen ze de vraag niet, want oma was nergens te bekennen.

Vervolgens zijn we vertrokken in een volgeladen bus (krukjes in het gangpad, bagage op het dak, elke kier gevuld met zakken rijst en groentes) vol met locals richting het noorden van Laos. Al snel bleek dat de locals niet echt gewend waren aan autorijden, want minstens 80% van de mensen voelde zich na een aantal bochten niet optimaal...Voor ons,achter ons en naast ons, iedereen was aan het kotsen (in een zakje of uit het raam)maar gelukkig hadden we ARKO (Alle Ramen Kunnen Open) zodat ons de lokale geuren bespaard bleven... Gedurende de hele rit over de onverharde weg met zijn vele hobbels en bobbels zat ereen mannetje op het dak die de bagage in de gaten hield. Dit bleek geen overbodige luxe, aangezien er twee keer heel hard op het dak geramd werd, omdat er twee tassen in de bocht afgeslingerd waren!

In het kleine dorpje hebben we een trekking geboekt en trokken we vervolgens met onze 6 'trekvrienden'de jungle in. De eerste 5 minuten zong Nicolien nog vrolijk 'de paden op, de laden in.... lalala' maar na een paar uur en paar vallen in de modder verder veranderde dat naar 'Annika, ik vind het nu echt niet meer leuk' haha. Twee dagen hebben we door de meest prachtige natuur gebanjerd!Van dichtbegroeide jungle tot veruitgestrekte bergtoppen, rijstvelden, bamboe,watervallen,gekleurde bloemenom uiteindelijk te overnachten bij eenAkha-stam. Onder de schrammen, bloedzuigers en teken kwamen wij uitgeput maar zeer voldaanbij het Akha-dorpje aan. We kregen minstens een half uur uitleg van onze gids overde do's en don'ts bij deze stam. Zo mochten we bijvoorbeeldniet onder de toegangspoort doorlopen. Deze dient voor het verjagen van de kwade geesten en als iemand er onderdoor loopt brengt dat ongeluk en moeten de mensen een hele nieuwe poort bouwen. En meer van dit soort dingen...

Al het zwoegen werd beloondmet een prachtig primitief beeld wat voor ons opdoemde! Het leek wel of we 100 jaar terug in de tijd gingen!Wij keken onze ogen uit en zo ook de Akha-mensen. In dit dorpje komen slechts zelden toeristen gezien eco-toerisme hoog in het vaandel staat bij de Laotiaanse overheid. Per jaar wordenmaar een beperkt aantal mensen tot het gebied toegelaten en het geld voor de trip gaat onder anderenaar deonderhoud van het nationale park en educatie van het dorp. Het dorpje bestond uit 450 mensen die samen met de dieren en natuur in harmonie samenleefden. Wat opviel was dat de kinderen in grote meerderheid waren. Een quote van Annika: 'Er wordt hier volgens mijheel wat rondgeneukt', en ze bleek er niet ver naast te zitten.Want na een gesprek met een tolk en het stamhoofd (waarbij de zelfgebrouwen Lao Lao whiskey rijkelijk vloeide) werd duidelijk dat deAkha-mensenveel liberaler zijn danin eerste instantie gedacht werd door ons.Naast de consumptie van alcohol en tabak, was ook seks voor het huwelijk toegestaan.Waarvan wij dachten datde kleine huisjesdienden als kippenhokken,bleken ditfamiliecadeaus te zijn voor alle jongens van 16+.In deze hokjes mochten ze alles met hun (verschillende) vriendinnetjes doen, maar zodra er iemand zwanger was moest er toch wel getrouwd worden. En ook doen de Akha-mensen er niet moeilijk over als een manmet twee vrouwen getrouwd is, zolang hij maar genoeg land en dieren heeft om dit alles te onderhouden.

Onze slaapplaats was een hutje voor de 'falang' (buitenlanders) midden in het dorp. Slapen lukte voor An niet echt, aangezien de hele nacht onder ons hutje de varkens knorden en de hanen om de minuut hun luidste kraai probeerden te produceren :( Nico daarentegen sliep met haar boerenachtergrond als een roosje! We vertrokken na het ontbijt met alweer sticky rice (net als bij de lunch en avondeten). Gezegd moet worden dat Nico eerst grappen maakte over de lelijke grijze bergschoenen van An, maar tijdens tweede dag kwam boontje om haar loontje en keek Nico jaloers naar An's schoenen. Het had 's nachts heel hard geregend en Nico glibberde en gleed door de jungle op haar 'niet meer zo witte' gympies... Dit had het gevolg dat Nico en haar trekstok onafscheidelijk werden, gezien deze haar hielp om op het rechte pad te blijven! Enfin, een blauwe teen en wat blauwe plekken verder keerden we terug naar de bewoonde wereld waar we intens hebben genoten van de douche MET warm water!

Hoe ontzettend mooi en gaaf de primitiviteit van Laos ook is, al snel merkten we dat deze ook een keerzijde had: een tuctuc delen met locals die onder de luizen en vlooien zitten (en over Nico's broek wandelen), ratten in onze slaapkamer en mensen dielevende marmottenverkopen en.. opeten!! Het werd voor deze citygirls tijd om richting de 'steden' van Laos te reizen. We namen een slowboat over de Mekong naar Luang Prabang. Een 6 uur durende rit met een fenomenaal uitzicht op het karstgebergte!!
Met onze nieuwe 30+ vrienden van de 'loveboat', zoals anderen onze groep gekscherend noemde omdat we het zo goed met elkaar konden vinden, hebben wij een fantastische kerst gevierd! Met onze nieuwe beste vriend Brendan (gepensioneerde Ierse zeerot van 60+ die nu al 9 jaar een weeshuis in India runt) hebben we onszelf verwend met rode wijn, stokbrood en brie! Uitgedost met kerstmanmutsen liepen wij drie over straat en al snel werd de vergelijking gemaakt met 'Santa and his elfs'!

Annika heeft de laatste dag in Luang Probang een mountainbike gehuurd om maar liefst 70 km in totaal af te leggen door de bergen (is gelukt met behulp van harde beats uit de Ipod:) om naar een prachtig natuurpark te gaan met watervallen. Bij terugkomst was eten het enige waar ze aan kon denken, dus toen ze op de avondmarkt sushi zag liggen, deed ze wat een ware sushi-addict doet niet nadenkend over de gevolgen...dit bleek een heftige voedselvergiftiging waar Nico ook een klein stukje van meepikte door een hapje van de zalm te proeven...De busreisnaar Vang Vieng was dan ook afzien geblazen. Maar het fijne van voedselvergiftiging is dat het nooit langer dan 48 uur duurt. Dus eenmaal in Vang Vieng hebben we gedaan wat we moesten doen ...en dat was tuben! Voor de mensen die hier niet bekend mee zijn: tuben is met een binnenband van een vrachtwagenwiel de rivier afdobberen om vervolgens om de paar meter bij een bar naar binnen wordt gehaald. Een barman staat met een soort hengel de tubes naar binnen te vissen, waardoor het onmogelijk is om 1 van de barren te missen! Dan zijn er nog vele trapezes, glijbanen en hoogtepunten waar je naar beneden kan springen. Een totale gekte! Ditwordt versterkt omdat iedereen superlam is, dit laatste gold voor ons alleen niet gezien onze maag na het eerste biertje al begon te protesteren:(

Met oud en nieuw moesten we duidelijk ons eigen feestje maken gezien er niet heel veel te doen was in de hoofdstad. Ergens bij de fontijnen hadden ze een podium opgebouwd waar live-muziek afgewisseld werd met een DJ en tussendoor werden ereven wat vreselijke Laotiaanse spelletjes gespeeld. Het aparte is dat de Aziaten bij muziek allemaal heel stil op hun stoel blijven zitten, alleen de durfal die teveel heeft gedronken durft zo nu en dan zijn voet in het ritme mee te bewegen. Na een tijdje dit aan te hebben gezien besloten wij (dewesterlingen) om uit ons dak te gaan op de dansvloer:) De aziaten wisten niet wat ze zagen en maakten foto's van de gekke 'falang'!Tien seconden voortwaaf was er een gezamelijke 'countdown', wensten iedereen elkaar een gelukkig nieuwjaar en bleek het vuurwerk in geen velden te bekennen, werd het podium snel afgebroken was de party over haha...Beetje jammer, maar de volgende ochtend vertrok om 6 uur de bus naar richting de grens van Vietnam.

Op weg naar de grens met Vietnam bleek er nog een bijzondere grot te zitten waar wij wel voor wilden omreizen. Met veel gepuzzel kwamen we in een minidorpje aan waar wij mensen thuis konden overnachten (en weer sticky rice mee-eten). We vertrokken naar de Tam Khong Logrot en we waren minutenlang sprakenloos: WOW! Eerst knalblauw water en een enorme hoge berg. We kwamen bij een 7 km lange grot met stalagmieten en stalagtieten, waar wij twee uur lang met een motorbootje door het aardedonker heen voeren. Soms moesten we bukken, maar grootste gedeelte schenen wij met onze zaklamp in een enorme leegte (100m hoog!). Sommige stukken was het kajakken om rotsblokken heen of moesten we uitstappen en bikkelden we door met het water tot onze knieeen. Prachtige glinsteringen, rare rotsformaties en veel vleermuizen (AAH!). Wij waren de laatste toeristen in de grot, wat het spanningselement nog iets opvoerde. Het is een van de mooiste natuurlijke fenomen dingen die wij ooit gezien hebben (Jammergenoeg konden we wij in het donker slecht fotos nemen)! Doordat wij zo aan het genieten waren, waren de schippers en wij de tijd vergeten. Het was buiten ook pikdonker en de gastheer van ons gastgezin was op zijn fietsje al naar zijn twee dames aan het zoeken! Oeps... :) Net een terror-busreis achter de rug waar het ons is gelukt om zonder af te zetten aan te komen in Hanoi, in het noorden van Vietnam. Dit zullen we samen met Anne (vriendinnetje Annika) gaan verkennen, maar daar later meer over!

Heel veel liefs, Annika en Nicolien

PS1: Tante Ien, Ome Ab en de kleine Chaosjes heel erg bedankt voor de extra fotoruimte! Superlief!!

PS2: voor de friends-kenners: Annika heeft een nieuwe songtekst op het liedje 'smelly cat' gemaakt dat zo gaat: ' Sticky rice, sticky rice, what are they feeding me? Sticky rice, sticky rice, its not your fault....!

PS3: In een tuctuc kunnen normaal gesproken 9 mensen. Ons record staat nu met ons tweeop 22 locals inclusief eten zoals eieren (die natuurlijk braken)...

PS4: Voor JC glue, maar in het bijzonder Ossie: dit is een fantastisch land voor jouw zangtalenten want...ook al zijn de mensen in Laos over het algemeen arm, ze hebbenaltijd geld voor een karaokeset en een enorme geluidsinstallatie dat overal gebruikt wordt! In busreizen, winkels, op feestjes...Het keyboardgejengel en gezang wat klinkt als kattengejank gaat gepaard met veel shots van LaoLao!
PS5: Dus... Martie, Nina en Anneloes, nogmaals heel erg veel dank voor de oordoppen!