Zoals enkele trouwe lezers ons attent maakten (dank daarvoor) is het alweer te lang geleden dat wij een verhaal op onze site hebben geplaatst. Omdat we zoveel hebben meegemaakt in relatief korte tijd zullen we een aantal verhalen kort achter elkaar plaatsten om het achterstallig onderhoud in te halen. Voor wie de lange verhalen iets teveel worden zijn er de foto's!

Vanaf het moment dat we de grens bij Laos overkwamen begon het gedonder al in het nieuwe land van bestemming: Vietnam! Bij de grens wilden ze ons paspoort niet teruggeven, tenzij wij extra geld voor een stempel betaalden. Na uren rijden door de regen kwamen wij in de industrieplaats Vinh aan. De buschauffeur kwam al iets te slijmerig op ons over. In eerste instantie was hij vriendelijk snoepjes aan het uitdelen en probeerde hij een gesprek aan te knopen. Volgens deze man was het busstation erg ver weg, maar wilde hij ons voor een vriendenprijsje van 5 dollar p.p. daar wel heenbrengen. Het team Naan & Nico voelde nattigheid, aangezien Nico 2 minuten daarvoor iets had gezien wat verdacht veel op een busstation leek... Dus vriendelijk bedankt en deze Vietnamees afgepoeierd!

In de vroege ochtend arriveerden we in Hanoi, midden in een Tai Chi sessie van bejaarde dames in strakke pakjes. Daar verwelkomden wij Anne Vermeegen (vriendin van Annika) die een maand met ons mee ging reizen. We vertrokken naar Halong Bay, prachtige sprookjesachtige kalksteenrotsen midden in de zee! Op de boot, waar wij 1 nacht overnachtten, kregen wij een achterlijke sombrero op onze kop en was de toon gezet: zoveel mogelijk zuipen! Na kajakken tussen dit fenomenale uitzicht, werd er gestart met de drankspelletjes... Met een kater, stapten wij in de stromende regen van de boot af, terug naar Hanoi. Er bleektoen dat wij iets essentieelsmisten in onze backpack: een regenponcho! Voordat wij een tweedaagse trekking door de bergen van Sapa (gelegen tegde chineze grens)zouden gaan doen, werd er eerst flink afgedongen op mooie poncho's. De rijstenvelden en bergen van Sapa waren adembenemend mooi! De hele trekking liepen er met onze groep een stuk of 6 lokale vrouwtjes mee die goed Engels spraken en onze hand vast pakten zodra we op een glibberig stuk kwamen. Al snel bleek dat deze vriendelijkheid ander doel had: zij probeerden van alles te verkopen aan ons. Anne was hierbijde grootste prooi, omdat zij al glibberend met haar gympies door de modder de hulp kreeg van haar nieuwe 50-jarige vriendin die haar op het rechte pad hield.... ze kwam er na 5 uur wandelen met het kopen van een tasje en versierd met een gratis bloemenkrans vanaf!

Terug in Hanoi wilden wij toch iets verder de geschiedenis van Vietnam induiken. Wij namen een taxi richting het mausoleum van 'Uncle Ho'. Met propagandistische muziek op de achtergrond renden wij keihard door het park om voor sluitingstijd nog een glimp van Ho Chi Minh opte kunnen opvangen. Om en in het mausoleum stonden mannetjes in het gelid in witte pakken, een strakke blik en grote gevaarlijke geweren. Alle Vietnamezen hadden hun begrafenislook opgezet, dus deden wij dat ook maar. Ho zag er statig en dood uit. Daar liepen we door het macabere mausoleum en stonden wena tien seconden weer buiten. Zodra je stilstond begon zo'n enge witte soldaat te schreeuwen, omdat je niet mocht stilstaan. Genoeg in het regenachtige noorden gezien, het werd tijd voor zon!

Anne wilden graag het lokale leven induiken en meereizen met de lokale vervoersmiddelen. Zo gezegd, zo gedaan. Gedurende de busrit naar het midden van Vietnam kwam Anne erachter dat er niet te sollen viel met de Naan en Nico. Nico werd door haar omgedoopt tot de reistijgerin die zich niet liet belazeren. Gedurende deze 24-uursrit, hebben wij 4 afzetters weten te trotseren. Het ergste kwam pasaan het einde van de rit. Om 3 uur 's nachts werden onze backpacks uit de bus geflikkerd midden op de snelweg. Vlak voordat wij versuft uit zouden stappen zag Nico een bord langs de weg, waarop stond dat we nog 15km van onze bestemming verwijderd waren! An maakte stennis in de bus en Nico gooide de drie backpacks terug in de bus. De buschauffeur was niet van plan om die 15km om te gaan rijden, dus mochten wij midden in de nacht langs de snelweg lopen op zoek naar de stad. Daar hadden wij die veel te dure ticket niet voor gekocht! Een uur lang hebben wij staan bekvechten en Anne stond met grote ogen naar onze standvastigheid en onderhandelingstechnieken te kijken. De chauffeur heeft waarschijnlijk gedacht: 'deze westerse tantes gaan mijn bus niet uit, er zit niets anders op dan ze toch maar te brengen.' Onderweg probeerde hij toch nog een paar keer eerder te stoppen, maar dat werd snel afgeblaft met: 'No to the citycentre!!!' Aangekomen in het stadje waren we trots op onszelf en konden we eindelijk slapen!

Om te voorkomen dat wij wederom in de handen van afzetters terecht kwamen besloten wij ons eigen vervoer te regelen. We huurden scooters om langs een van de mooiste kustlijnen ter wereld te rijden. Vol goede moed trokken wij onze bikini's aan en sprongen wij met lunch in de tas op de scooter, zodat we langs de parelwitte stranden zouden kunnen gaan zwemmen en picknicken. Met onze nieuwe vrienden (een Russisch en een Canadees stel) reden wij van Hue naar Hoi An. Dit zou volgens het hostel in 4 uurtjes te doen zijn. Schitterend uitzicht over de rijstvelden waar de lokale bevolking met waterbuffels aan het werk was. Het meest opvallende waren de enorme weelderige familiegraven MIDDEN in de rijstvelden. Deze vind je door heel Vietnam. Anne, die normaal gezien absoluut geen fan is van het besturen van een voertuig en nog nooit op een scooter had gereden, reed in Vietnam ineensals een dolle rond met een grote lach op haar gezicht!Het begon inmiddels iets te spetteren. Na geschuild te hebben voor een flinke bui hebben wij alle 7 een prachtige paarse poncho gekocht, wat heel veel grote glimlachen op de gezichten van de mensen toverden. De 'purple poncho gang' reed door steeds onherbergzame gebieden en het regende steeds harder. Op een gegeven moment denk je dan 'het kan vast nier erger'... Maar na een paar uur reden wij door de bergen in dikke mist en stroomde de regen als een rivier over de weg. Niets te zien van de parelwitte stranden. De bikini's en picknick waren iets te voorbarig geweest. De bordjes langs de weg (als ze al te lezen waren door de mist heen) waren ook niet behulpzaam: het aantal kilometer liep soms op en dan weer af en helemaal op de top van de berg in de dikke mist reden we bijna tegen een bord aan dat zei 'Be carefull, foggy road'. Goed, daar waren we inmiddels al achter gekomen, maar toch bedankt:) Ondertussen hadden wijgeen idee waar we waren en hoe lang we nog moesten scooteren door de kou en regen. Tegen schemer kwamen wij in de grote stad (Danang) aan. Het was spits en van alle kanten kwamen scooters en auto's kris krasop ons afgevlogen. Ze reden werkelijk waarals gekken! Een pluim voor Anne: ze manouvreerde zich als een ervaren coureur door het drukke verkeer! Dankzij de paarse poncho's waren wij niet compleet doorweekt en konden we elkaar in deze gekte terugvinden. Omdat er geen borden waren in deze enorme stad vroegen wij onderweg welke kant we op moesten. Zo kwamen wij rond half 8 's avonds aan in Hoi An na 8 uur rijden...

Hoi An was een verademing. Heerlijk eten, aardige mensen en... veel kleding! Op elke hoek van de straat zit een kleermaker die binnen een paar dagen alles kan maken wat je wilt. Van Dior jurken en nike-gympies tot maatpakken en winterjassen. Wij zagen door de bomen het bos niet meer, maar besloten rustig aan te beginnen met 1 blazer. Al snel hadden An en An een paar winterjassen, blazers en slippers verstuurd naar Nederland. Na een les koken in de Vietnamese keuken namen wij het vliegtuig (ja nog steeds die afzetters zat) naar het zuiden: Ho Chi Minh City voorheen Saigon. Op het kleine vliegveld van Danang kon Nico haar ogen niet geloven. Zag ze dit goed? Daar stonden Ben Vriesema en Klaas de Groot!! 5 docenten van de Jac. P. Thijsse (haar middelbare school). Wat deden zij hier? Zij waren wegens het examenonderwerp van dit jaar op studiereis naar Vietnam!

Aangekomen in de hoofdstad, waar we weer bijna waren belazerd door een taxichauffeur, besloten dat we snel weg wilden uit Vietnam. Voordat we de grens naar Cambodja over gingen hebben wij een uitstapje gemaakt naar de Chi Chu tunnels. Dit is een immens netwerk van ondergrondse tunnels die grote delen van Vietnam met elkaar verbonden gedurende de oorlog. De Viet Cong hield zich hier schuil voor de Amerikanen; er waren keukens, ziekenhuizen, ze smokkelden wapens en organiseerden vergaderingen onder de grond. Na een zeer indrukwekkende rondleiding konden was er de mogelijkheid voor toeristenop een schietbaan voor een paar dollar schieten met AK47s. Dit hebben we maar even gelaten voor wat het was, we vonden het wel welletjes: tijd voor Cambodja!