Cambodja! Eerst even een kleine geschiedenisles voor de lezer (als je daar geen zin in hebt start alinea 2!) :
Het land met een recente geschiedenis van militaire onderdrukking door de Khmer Rouge en een genocide waar naar schatting minstens 2 miljoen mensen (een vierde van de bevolking!) is omgekomen. Als leergierige leerling van Mao streefde Pol Pot eenautarkische communistische landbouwstaat na,waarin hij abnormaalver ging om zijn doelen te bereiken. Het jaar nul werd geintroduceerd, steden werden afgeschaft en iedereen moest verplicht boer worden. Geld, onderwijs, godsdienst, privebezit en zelfs gezinnen werden afgestraft waarbij kinderen werden gescheiden van hun ouders.Omdat PolPot bang was voor opstanden werd iedereenmeteen opleiding vermoord. Zelfs brildragende mensen waren hun leven niet zeker, ook al had je geen opleiding maar dit werd gezien als teken van intelligentie. De schulden die Cambodja opbouwde met het kopen van wapens uit Chinamoesten afbetaald worden in kilo's rijst waardoor een grote hogersnood volgde. Na een onderdrukking van 4 jaar zijn uiteindelijk de Vietnamezen binnegevallen en is de Khmer Rouge gevlucht richting de Thaise jungle. De Vietnamezen hebben de wereld uiteindelijk laten weten wat er zich tussen 1975-1979 heeft afgespeeld in Cambodja.

Om ons goed te kunnen verdiepen in de geschiedenis van hetland, besloten we om onszelf de eerste dagmeteen blootte stellen aan de killing fields ende S-21. De killigs fields werden gebruikt om op snelle en efficiente manier onschuldige mensen te vermoorden en te dumpen in massagraven. De kogels kostte de Khmer Rouge erg veel geld, waardoor zij met alternatieve moordwapens op de proppen kwamen om mensen mee te vermoorden: allerlei landbouwwerktuigen werden gebruikt om de schedels mee in te slaan, nekken door te snijden en kleine baby's werden met hun hoofd tegen een boom geslingerd... Samen met een gids waarvan beide ouders voor zijn ogen werden vermoord, liepen we door de killing fields waar we stil van werden. Wij wisten dat zo'n plek met zo'n verschrikkelijke geschiedenis schokkend is, maar de rillingen liepen over onze lichamen. We liepen over paden waar stukken oude kleren, botten, tanden en andere restanten uitsteken. Daarna zijn we daarna naar de S-21 (Tuol Sleng)gegaan. Dit voormalig schoolgebouw werd tijdens het regime van de Rode Khmer gebruikt door de 'speciale veiligheidsdienst' en gebruikt als gevangenis en martelkamer. Sommige mensen werden hier maandenlang dagelijks gemarteld. Hier hingen duizenden foto's van mensen die daar zijn omgekomen en ook een heel aantal ongesensureerde voor-en-na foto's van horrorachtige martelingen. Het was erg indrukwekkend en het is dan ook moeilijk om onder woorden te brengen hoe je je op zo'n moment voelt...

Terug naar het hier en nu. Na onze rit van Vietnam naar Cambodja kwamen wij uitgeput in een hostel terecht. Dit was werkelijk een wereld van verschil, wat een warm bad! Lieve vrolijke mensen die met de dag leven! We speelden pool met de kinderen van de eigenaar en werden met open armen ontvangen. De bevolking bestaat uit overlevers die het land willen opbouwen. Het nadeel van met de dag leven is dat zij nauwelijks nadenken niet na over de dag van morgen. Bossen worden gekapt en vuil rijkt in alle gaten en hoeken. Gelukkig krijgt Cambodja hulp, want overal zijn NGO's en goede doelen. Wij wilden ook graag ons steentje aan wilden bijdragen. We hebben overheerlijk gegeten bij een restaurant dat gerunt werd door straatkinderen (FRIENDS) en we hebben de meest fantastische massage gehad van blinde mensen ('Seeing hands'). Toen we afscheid namen van onze blinde masseurs riepen ze vrolijk 'see you later', tja dan weet je ook niet zo goed hoe je moet reageren.
Samen met twee Duitse dokters hebben wij het team 'Bradwurst und Kaas' gevormd en meegedaan aan een pubquiz waar de opbrengst ging naar een kindertehuis. Met 5 univeritaire opleidingen hoop je toch in de top 3 terecht te komen maar helaas eindigden we een na laatste. En ondanks Nico wist dat de black mamba de snelste slang van de wereld was, waren de doktersevende naam vergeten van een aminozuur (Ja das ist doch sehr peinlich!).

Omdat An's grootste wens gedurende deze reis is: 'een dag meewerken met de bevolking op de rijstvelden', hebben wij ons drie opgeveven voor ' a day in the life of experience'. Dit hield in dat we een dag lang in een klein dorpje meehielpen bij meerdere gezinnen. Bij het eerste gezin zouden we iets met landbouw gaan doen. De teleurstelling was duidelijk van An's gezicht af te lezen toen bleek dat niet het rijst-seizoen was. We mochten de familie helpen met het maken van dakbedekking. Hier bleek Annika over een onontdekt talent te bezitten om op zeer snelle en nette wijze de palmbladeren aan de bamboe te rijgen! Anne en Nico vermoeden dat An in het vorig leven een Cambodjaanse boerin is geweest.
Zeer hongerig na een paar uur rijgen, mochten wij meehelpen in de Khmer keuken. Van stinkende vis werd vispasta gemaakt en gemixt met grote rode mieren wat diende als de basissaus van het gerecht. Even drie keer slikken maar uiteindelijk toch maar voorzichtig een paar happen genomen. De gids kwam vervolgens lachend aanzetten met een westerse lunch en onze zelfgekookte Khmer maaltijd ging naar de familie die er heerlijk van smulden. Na de maaltijd was het speelkwartier alle 10 kinderen van het gezin die de hele ochtend al niewsgierig naar ons keken. Heel typerend had Nico een meisjesgroep om zich heen verzameld die met bloemetjes elkaars haar versierden en nagels gingen lakken; Anne slingerde alle drukke jongetjes de lucht in en Annika had een gemixt team dat flesjes met elkaar overgooide en tekeningen maakte op de grond. Als afsluiting van de dag hebben we een uur lang Engelse les gegeven op een klein schooltje. Hier kwamen alle kinderen van het dorp naartoe en voegden zich tussen de zakken rijst met hun schriftjes en schoolpennen. We hebben een aantal dieren en groenten doorgenomen en het liedje hoofd-schouders-knie-en-teen gezongen. Met een goed gevoel keerden we terug naar Siem Reap.

Aangezien we er maar geen genoeg van kregen besloten we nog een goed doel te steunen. Samen met een tuk-tuk man hebben we op de markt 50 kilo rijst gekocht en dit naar 'New Hope Community Centre' gebracht. We kregen van twee vrijwilligers meer informatie en werden rondgeleid door het dorp dat ze steunden. Maar ondanksde wil om te helpen en onzeacties hierboven zijn we verzeild geraaktin het dilemma: 'Wat is goed doen?'.De talloze straatkinderen geen geld geven is goed want anders houje debedeleconomie in stand.Dus eten geven lijkt een goed alternatief. Maar dan hoor je dat ze dat eten terugbrengen naar de winkel en dit omwisselen voor geld.Rijst brengen naar een organisatie klinkt goed, maar waarschijnlijk verlies je hiermee geld omdat zij het voor een goedkopere prijs hadden kunnen krijgen. Daarbij hebbenze vaak liever geld voor de dingen die ze echt nodig hebben.Dus geld doneren dan maar? Maar dan hoor je weer verhalen dat ouders hun kinderen verkopen, zodat er zogenaamde weeshuizen worden gecreeerd om geld te verdienen. De kinderen worden er expres verwaarloosd om er vies en zielig uit te zien, zodat toeristen meer doneren. Waaaaaaah! In wat voor een gekke wereld leven we?! Het is een dilemma waar zelfs ervaren vrijwilligers mee kampen en wij hebben we tot op heden helaas nog geen goed antwoord voor gevonden. Om Anne Vermeegen even te quoten 'Het wordt ook nooit echt wat!'