Oost west, thuis best!

Twee weken geleden ben ik samen met Guus naar Kuala Lumpur (KL)gevlogen. Daar hebben wij stadwandelingen gemaaktmet klotsende oksels (tja, 35 graden!!) door Little India, China Town en het koloniale district. Ook moesten wij het letterlijk en figuurlijke hoogtepunt van KL bezoeken, namelijk de Petronas towers. Op 170 meter hoogte hebben wij over de stad gekeken, wat een uitzicht!! Op de valreep hebben weeen aantaldelicatessen geproefd (o.a. thee-eieren en durian) waarvan de ene wat beter beviel dan de ander...
Guus heeft me de laatste dagen ookontzettend hard laten lachen. Guus besloot dat de bokkenpruik (dit zijn zijn woorden) niet meer kon en zocht een goedkope kapper op. In een achterstraat werd hij door een Indier binnen de recordtijd van 5 minuten geknipt. Het scheren van zijn baard nam meer tijd in beslag dan het knippen. Ik geloofde mijn ogen niet nadat hij met enige twijfel het resultaat kwam showen. Mijn oordeel: een bobline en een blotebillen-gezicht. Gelukkig kon een kapper verderop (die ook grapjes maakte in de zin van 'Oh I thought he was your sister!')de schade nog enigszins beperken...

De laatste avond afgesloten met een 3 uur lange karaoke in onze V.I.P. room! Deze hadden we samen met de Maleische Kit Yee en de Duitse expat Christoper afgehuurd. Bij de karaokewas een all-you-can-eat buffet inbegrepen met zoveel lekkere dingen! Bijvoorbeeld sushi, ijs, gebakken eend, salades, oesters etc.. Dus Guus en ik hebben het op en vreten en zingen gezet! En dat alles voor nog geen tien euro dames en heren! Deze karaokebar bevond zich in de grootste shoppingmall van Azie, waar boven je hoofd een achtbaan (!!) zoeft. Echt ongelofelijk!

Na 6 weken ging ook Guus terug naar het koude Holland. Ik had nog een week alleen voor de boeg voordat ik terug zou keren naar Nederland. Welgeteld 1 dag in de zon kunnen zitten, want de tropische regenbuien bleven aanhouden. Dus van het strand ben ik met een Zweeds meisje naar Melaka, een oude kolonie van Nederland, gereisd. Je hoort wel eens van andere backpackers die alleen reizen dat ze opgescheept zitten met 'een klever' of zoals de Ieren het mooie woord ervoor hebben een 'gobshite'. Iemand die erbij hangt en waar je niet vanaf komt. Zo was het ook met de Zweedse Clara. Ze volgde me zelfs tot aan het toilet! Daarnaast hield zeer een aantal vreemde gewoonten op na. Goed, ik heb mezelf bevrijd na3 lange dagen met haar en terug naar KL gekeerd. Shoppen, heerlijk eten en gefeest met mijn nieuwe Maleisische vriendin Kit Yee!

Goed, nu het eind in zicht komt, word ik wel echt nerveus. Ik heb een dubbel gevoel. Azie is zo ontzettend veelzijdig en ik heb nog lang niet alles gezien, maar aan de andere kant mis ik mijn lieve familie en vrienden ontzettend. Hoe zal het zijn om jullie allemaal weer te zien na 7 maanden?
Ik sluit me volledig aan bij Annika's woorden: we hebben zoveel gezien! Van de jungle tot aan de woestijn. Van 5-sterrenhotels totachenebbisj kamersmet ratten. Van oerang-oetangs tot gebakken hond (niet geproefd hoor). Van Roberto Cavalli tot aan een tandloos stamhoofd in Indonesie. Het was fantastisch!!!

Helemaal na het reizen met zo'n Zweedse 'gobshite' merk ik hoe ontzettend blij ik ben dat ik deze mooie reis met Annika heb kunnen maken. Lieve An, ontzettend bedankt voor die mooie maanden. Wat hebben wij gelachen en genoten! Er volgen vast nog vele evaluatie-avondjes onder het genot van 1 van onze Aziatische maaltijden die we hebben leren bereiden tijdens de vele kookcursussen hier. Alhoewel je me nu nog niet blij maakt met rijst haha!!

Ook alle mensen die trouw onze website vol enthousiasme bleven volgen: dank jullie wel! Het was ontzettend leuk om jullie reacties te lezen aan de andere kant van de wereld.

Tot straks!! Heel veel liefs, Nicolien.

PS. Lieve Anne Vermeegen, Pegotta en Geer: ik heb ontzettend genoten van jullie aanwezigheid. Echt heel tof dat jullie ons kwamen opzoeken!

Bootvluchtelingen & Bling-Bling, Borneo & Brunei.

Met een vreemd gevoel liet ik Annika op het vliegtuig richting Bangkok stappen. Gek om nu zonder mijn Naan door te gaan, maar gelukkig met mijn goede vriend Guus!

SABAH, Maleisisch Borneo.
Dit bleek al snel het land van de Filipijnse bootvluchtelingen. Buiten de toeristengebieden was het zeer schrijnend de grote gezinnen te zien (over)leven op hele kleine boten. Ondanks de armoede zijn deze mensen ontzettend vriendelijk. 's Avonds op straat deelden de toffegastjes gebakken banaan en coca cola met ons. Vervolgens werden wij uitgenodigd om samen met henMichael Jackson moves te doen op muziek uit de speakers van hun afgeragde bak. Onder luid gejoel van voorbijgangers heeft Guus zowaar een aantal moves te voorschijn getoverd waar MJ jaloers op zou zijn! (Er is filmmateriaal van...) Om het echte Azie te ervaren zijn wij ook karaoke gaan zingen! Een klein hokje van 1 bij 1 meter waar je je eigen 'hippe' westerse muziek kunt uitzoeken. Het werd meebleren met Boyzone! En als snel kwamen veel mensen kijken naar de gekke Westerlingen. Ofzekwamen op ons valse gebleraf...

Mijn moeder was zeer opgelucht dat ik voor het laatste maandje reizen zonder Annika toch een reismaat had: namelijk Guus Zwitser! Een man, ja die zou mij goed kunnen beschermen tegen de vervelende Aziaten. Nu is dat in zeker opzicht zo, maar het 'gevaar' kwam uit onverwachte hoek! De vrouwen met hoofddoek reageren vreemd bij het zien van mijn blonde lokken en blanke huid. Op straat lopen Maleisische pubermeisjes giechelend voorbij en spreken zijopenlijk hunverbazing uit: 'WOW!! hihi' Bij de lokale Etos kreeg ik het schaamrood op de wangen toen twee gehoofddoekte cassieres riepen :' Oh you are so beautiful.' 'You have beautiful hair' 'You are sooo cute!!!'. In ieder geval geen handopleggingen als Jomanda zoals in Indonesie het geval was. Daar kwam 4(!!)zwangere vrouw op mij af, pakten mijn hand vast en legden die op hun buik (en het liefst werd er nog een foto van gemaakt). Wie weet waarom ze dit doen mag het zeggen!

Na dit hoogtepunt kwam al snel een dieptepunt: Guus werd ziek. En hoe! Hij had meer dan 40 graden koorts en we zijn onmiddelijk naar het ziekenhuis gegaan. Wij dachten dat in Nederland de wachtrijen lang waren, maar hier spannen ze echt de kroon. Met wat woorden Maleisisch kwamen er toch wat zusters opdraven. Eerst werd Guus aan het zuurstof gelegd, de hartslag werd gemeten, twee bloedtesten afgenomen, urinetest en als klapper op de vuurpijl werd er een rontgen-foto tegenaan geknald. Guus werd toch heel bang voor de rekening. Eenrontgenfoto kost in NL al snel 1000 euro... De vriendelijke dokter kwam na 5 uur vertellen dat hij geen dengue of malaria had, maar slechts een virus. De kosten van deze hele dag ziekenhuis: 10 euro!!

Guus herstelde en we namen de jeep door de jungle. We hebben een prachtige kalksteengrot bezocht waar op honderden meters hoog mannen in touwen hangen en hun leven wagen om vogelnestjes te verzamelen. Deze vogelnetjeszijn een delicatesse (erwordt soep van gekookt) en zijn ontzettend veel geld waard. (Misschien gezien in Planet Earth). Wel moesten we omhoog blijven kijken, want de grond was bezaaid met stront!! :)

Waar we in Kalimantan nog veel hardhoutbomen zagen bestaat Maleisisch Borneo volledig uit palmolieplantage. Palmolie wordt voor heel veel doeleindengebruikt zoals voor zeep, voor etenswaren enbrandstof. De regenwouden zijn gekapt en overal staan palmbomen, het is een verschrikkelijk gezicht. De beesten die in het oerwoud leefden zijn weggejaagd of gedood. Oerang-oetangs die toch proberen terug te keren naar hun territorium worden weggejaagd en met kokendhete olie overgoten (en hebben verschrikkelijke brandwonden). De regering en bevolking doen er niets tegen omdat het een grote bron van inkomsten is. Dus de jungle-jeeptocht kreeg een beetje een wrange bijsmaak, doordat grote delen primair regenwoud werden omgekapt. Ook wordt palmolie gebruikt om groene stroom op te wekken: dus hoe groen is groene stroom eigenlijk??
Gelukkig bestaan er op sommige plekken nog wel echt jungle. Guus en ik namen een oude boemeltrein die ons twee uur lang dwars door de jungle reed. We moesten af en toe stoppen omdat er grote stenen op de rails gerold waren. Sterke mannen stapten uit om de rotsblokken te verwijderen, dus Guus ook! Echt een prachtig uitzicht met mooie watervallen en veel groen!!

BRUNEI!
Wat een rijk land! Grote auto's, mooie huizen en een 24 karaat gouden koepelop de moskee. Zelfs de winkelwagentjes zijn van goud! De Sultanheeft een paleis laten bouwen met 1700 kamers, maar met meerdere vrouwen en 35 kinderen heb je dat natuurlijk nodig. Na een snelle berekening bleek eenliter waterduurder dan een liter benzine. Met als gevolg dat je veel ronkende en onbemande autos ziet, zodat de aircolekker blijft draaien. Ik geef ze stiekem geen ongelijkwant het is echt heet hier (35 graden). De mensen zijn supervriendelijk, zo werden wij bij het zoeken naar een bank meteen door een lieve moslima naar de dichtsbijzijnde pinautomaat gereden.

Dit land leeft volgens strenge Islamitische regels, dus Guus en ik hebben gezegd dat we verloofd waren. Anders mochten wij niet samen op 1 kamer slapen. 'Eh, I think you allready know but, you cannot go shower or go to the toilet here in the male building', nou lekker omlopen dus... Alles is strikt gescheiden. Ook alcohol is verboden, met als gevolg dat er na 8 uur 's avonds niets te beleven is.

Ik wistvan vakanties in Turkije dat je helemaal bedekt de moskee in moet, dus ik dacht goed voorbereid te zijn. Ik was volledig ingepakt (in de stikkende hitte) naar de moskee gelopen. Nou dat bleek niet genoeg! Het leek wel Henny Huismans miniplaybackshow, want we werden volledig in de metamorfose gegooid. Jammer dat ze niet zo'n flitsend ei hadden waar je in mocht stappen, maar ze hadden wel een soort gelijk kledingrekje! Daar kwam ik dan met een zwarte overjas tot aan de grond en een zwart kanten hoofddoek. Jammer genoeg mochten we de outfits niet houden.

Ooit heeft de Sultan zijn gekke jongere broertje tot minister van Financien benoemd. Dit is vrij snel weer teruggedraaid,want dat ging niet helemaal goed.... In de tijd dat hij minister was, heeft hij 2000 autos aangeschaft voor persoonlijk gebruik en... een hotel laten bouwen voor 1.1 miljard dollar! Wij wilden eerst alleen een kopje thee gaan drinken dit hotel bestaand uit goud en marmer te zien, maar het begon toch te kriebelen.... willen wij niet een nachtje slapen in dit 5 sterren hotel??? De kamerprijzen liepen van 250 tot 5000 euro per nacht... maar wij zijn echte Hollanders, dus wisten hier ook een korting uit te slepen :P Alles is er van goud of marmer, maar dan ook echt alles.Een 80 meter hoge lobby,buggy-service (golfkarretjes die je overal naartoe rijden), golfbaan, bioscoop, vijf zwembaden en zeven restaurants. Wat fantastisch!

Nu weer even low-budget in Kuala Lumpur voor de laatste twee weekjes!
Veel liefs, Nicolien

PS. Annika, ik mis je!! Smaken de bitterballen en kaas goed :D?

Home sweet home....!!

Lieve mensen,

Waar Nico het avontuur nog een maandje heeft verlengd, vlieg ik over een paar uurtjes hopelijk (duimen dat de aswolk niet in mijn vliegzone komt!!) naar huis. En zoals aan het einde van een lange reis vaak het geval is, heb ik een heel dubbel gevoel: aan de ene kant valt hier nog genoeg te verkennen, rond te reizen en avonturen te beleven maar aan de andere kant heb ik ook ontzettend veel zin on naar huis te gaan.

Al filosoferend achter deze computer bedenk ik me dat deze reis, met al zijn verschillende dimensies, echt een fantastische ervaring is geweest! Want wat hebben ongelofelijk veel gezien en gedaan! Van India naar indonesie. We hebben gereist met het vliegtuig, de trein, bus, taxi, riksja, boot, brommer, tuctuc en koeienkar. Van bikkellange reizen tot een luxe binnenlandse vlucht (slechts 1 keer, maar toch!). Van arm naar rijk en alles ertussenin. Van historische forten tot toekomstige futoristische space gebouwen. Van de katholiek kerk, hindoeisme, boeddhisme, animisme tot de islam en van tempels, moskees tot kerken.van aanpassen tot een c ultuur (lees: bedekt gekleed over straat) tot cultuurschending (lees: stiekem bier drinken in heilige steden). Van woestijn, bergen, jungle, vulkanen, watervallen, kratermeren en kilometerlange grotten tot bounty eilanden met tropische stranden. Van wandelen, hiken, mountain biken, tot raften, duiken en snorkelen. Van zwemmen met olifanten, kamelenritten, wilde orang oetans, heilige koeien, snorkelen met schildpadden en mantaroggen tot de enge spinnen, ratten en kakkerlakken op onze kamers. Van indiase en thaise curry's, vietnamese noodlesoep tot de indonesische nasi goreng met bijbehorende kooklessen. En tot slot alle mensen die we hebben ontmoet en mee gereist hebben: van Nederlanders en andere europeanen tot Canadezen, Australiers, Russen en van alles wat daar tussenzit. Van onze medereizigers Anne, pieter en Guus tot aan Roberto Cavali en het ontmoeten van lokale stamhoofden. Wat wil je nog meer?

Maar aan al het goede komt een einde. De reis is afgelopen en ben nu helemaal klaar om aan het 'echte' volwassen leven te beginnen! Samenwonen en op zoek naar een leuke baan...ook een hele uitdaging:) Ik heb er ontzettend veel zin in!

Vanaf dinsdagochtend sta ik weer met beide voeten op Nederlandse bodem en ben ik bereikbaar op mijn oude nummer (06 47773220).

Ik wil iedereen graag bedanken voor alle leuke en lieve berichten op onze website, mails, smsjes en telepatische berichten van het afgelopen half jaar!

Ik hoop iedereen heel snel weer te zien! (en de aanhang van Nico natuurlijk een keer te ontmoeten;)

Heel veel liefs,

Annika

ps: Nico ik mis je!!!! Geniet nog even dubbel en dwars van je laatste maandje! En pas goed op jezelf en je grote teen:) Dikke kus voor jou en Gerard. Ik wacht op je met bitterballen...

Hints is leuk!

Lieve mensen,

In Kalimantan (Indonesische deel van Borneo) spreken ze dus geen Engels en aangezien ons Bahasia Indonesia op zn zachtst gezegt niet vloeiend is, praten we hier met onze handen en voeten en worden we steeds beter in het spelletje hints! Maar dat betekent natuurlijk niet dat we niets voor elkaar krijgen en elke dag alleen maar hints spelen, Kalimantan zat vol avonturen...

Het begon al meteen bij het vliegen naar het op twee na grootste eiland van de wereld. De donkere wolken veranderde in donder, bliksem en harde regen wat voor een spannende landing zorgde! In Balikpapan zijn we het eerste beste hotel ingedoken waar we tegen de moslimregels is met z'n drieën op een kamer. Bij de inspectie van de kamer vroeg Annika zich af wat voor een vies kattekleedje er op de televisie lag maar dat bleek het gebedkleedje te zijn. De zwarte pijl op het plafond gaf gelukkig aan waar mekka zich bevond anders was het natuurlijk nooit gelukt met die 5 bidmomenten van de dag...

Omdat je bij het boeken van vluchten alleen Indonesische creditcards kan gebruiken waren Nico en Guus de tweede dag hard op zoek naar wat Kalimantese hulp. En die hebben ze gevonden...de 'generaal' (bij zijn schoonmoeder de korperaal) bleek een enorm vriendelijke baas die ons meteen adopteerde. Al pronkend scheurde hij met Nico door de stad op zoek naar reisbureaus, maar hij kon het niet laten om tussendoor ook even de 'viewpoints' en een japanse bunker (leek op een normaal muurtje) in de bosjes te laten zien. Eenmaal terug bleek Annika twee uur 'kwijt' te zijn en opperde de generaal om de opsporingsdienst en reddingbrigades erbij te halen. Vluchten waren uiteindelijk geboekt en het was de hoogste tijd voor ons om door te reizen. Uiteraard heeft de generaal ons naar de bus gebracht:)

De nachtbus bleek niet zo luxe als gedacht en na een dodemansrit en daarna een 2-uur durende rit met de PIMP-auto die we hadden gecharterd, werden we gedropt in de jungle naast een groepje motormuizen. Dit bleek een groep lokale Vespa liefhebbers die samen met twee Nederlanders door Kalimantan aan het reizen waren. De ene Vespa met verhoogd stuur kon niet gekker dan de andere vespa met zijspan en de anderen die bijna uit elkaar vielen! De vespa-gang stelde voor om ons mee te nemen op hun dag avontuur naar de waterval. Zo gezegd zo gedaan. Voor we het wisten zaten we achterop al crossend over de wandelpaden door de jungle. De brommers slipten weg op de glibberige paden en gingen af en toe kapot, maar uiteindelijk was de waterval op de top van de berg de moeite waard! En dan denk je dat je buiten gevaar bent als je gewoon zit te genieten van de kracht van het water...niet dus! Naast Annika bleek een supervergiftig/dodelijk (wat ze niet wist) duizendpootje te lopen met een heel mooi zwart/rood patroon. Dus Annika zet de camera op microstand om hem van extra dichtbij mooi op de foto te krijgen...maar goed dat hij niet gebeten heeft:) Na de onverwacht spannende dag konden we bij ons hotel heerlijk relaxen in de warm water bronnen om uiteindelijk te belanden in een zeer diepe slaap.

Een engels sprekende gids bleek lastig te vinden en door de regen hebben we besloten verdere hikes niet meer te doen. In plaats daarvan zijn we met een net nieuw gemaakte bamboo-raft een wilde rivier afgedaald. En dit leek op het plaatje hoe je je Kalimantan voorstelt. Grote groene bergen en een chocolabruine wilde rivier die zich woest door de ruwe natuur slingert. Wat een avontuur! Een lokaal mannetje met een bamboestok en een peuk in zijn mond bleek een ware vakman die ons veilig door het water loosde. Hij kon er alleen niet voor zorgen dat de golven over ons heel sloegen en we een keer vast kwamen te zitten in de stroomversnelling. Met een klein beetje hulp van ons (durfden bijna niet onze plek af) konden we uiteindelijk verder en hebben we genoten van de spanning en prachtige omgeving. Na twee uur kwamen we bevend van de kou weer terug, maar konden we gelukkig de hotsprings weer induiken. En zoals een echte moslima betaamt (en mensen die zich een beetje aanpassen) gaat dat gewoon met alle kleren aan:)

En waarom gaat iedereen nou naar Kalimantan? Vanwege de orang oetans natuurlijk! Kalimantan en Sumatra zijn nog de enige twee plekken in de wereld waar je deze mensapen in het wild kunt spotten in het nationale park van Tanjung Puting. Onze gids Andreas nam ons mee voor een driedaagse tour met een klotok-boot (deze boot heet zo omdat de motor het geluid maakt van het woord klotok). De eerste dag hadden we een en al geluk! Al varend naar het park zagen we een groep langneus-apen vlak langs de kant van rivier en net voor ons dook er eentje in het water en zwom zo voor onze ogen naar de overkant (ooit een zwemmende aap gezien?)! Onze weg vervolgde naar 'camp leaky' waar sinds 40 jaar onderzoek wordt gedaan naar de habitat en gedrag van de orang oetan door de Canadeze bioloog Birute Galdikas. Dit kamp werd ook gebruikt als rehabilitatiecentrum voor alle orang oetans die door de politie waren opgespoord (mensapen-handel), en deze worden op een moment van de dag gevoederd. Gelukkig zijn ze zo zelfstandig dat ze alleen komen als ze zin hebben of zelf echt geen eten kunnen vinden in de jungle. En bij ons eerste voedermoment hadden we meteen mazzel. Tom, de alpha-man en een echte apenkoning, was bij het voedermoment hard op zoek naar vrouwtjes om mee te paren. Hij liet al zijn krachten zien door aan bomen te gaan hangen die vervolgens afbraken en heel hard te brullen. Helaas voor hem hadden alle vrouwtjes die dag hoofdpijn en besloot hij uiteindelijk dat hij zijn onbevredigde gevoel maar ging stillen door meer te eten. Dus toen wij naar de 'keuken' liepen (20 minuten verderop), liep Tom achter ons aan op soms maar drie meter afstand. Jaja we hebben een apenkoning uitgelaten:) En blijkbaar had hij nog niet genoeg van ons want toen we vervolgens op de boot (weer 20 minuten verderop) in een harde tropische regenbui aan het douchen waren, kwam Tom opeens op ons afgerend! Als echte dames stonden we met zn drieën te gillen, en gelukkig was daar Andreas die hem van de boot af kon houden. Uiteindelijk bleek dat hij een lekkere ananas op de boot had zien liggen...haha.

Om half negen was het jungle-bedtijd en werden onze bedjes op de boot klaargemaakt. Gelukkig met klamboe's want de muggen zwermden om ons heen. De volgende dag stonden een 5-uur durende trekking en nog een voedermoment op de planning. Deze dag was Tom afwezig en waren er ineens veel meer vrouwtjes met kleine baby orang oetans! Om op te eten, zo ontzettend schattig zagen ze eruit! De derde dag hadden we een voedermoment in een ander kamp en zagen we een grote mannelijke aap. En terwijl we driftig foto's aan het maken waren kwamen er twee mensen aanmet nog veeeeeel grotere camera's. We hadden meteen door dat het bekende mensen moesten zijn aangezien het om een Italiaanse oude men met een zeer mooie en jonge vriendin ging. Uiteindelijk bleek dat we Roberto Cavalli (wereldberoemde mode ontwerper) voor ons hadden die zich na twee dagen orang oetans zich een beetje verveelde ('look at the male monkey, he is not looking for female, he's just eating...i think he is gay'), wilde na het zien van de foto's van Nico graag reistips van ons! Ze wilden graag voor drie dagen naar Papua maar helaas hoorden we pas later van onze gids dat hij aan het reizen was met zijn eigen vliegtuig!! Anders hadden we natuurlijk gevraagd of we een lift van hem mochten:) Als laatste activiteit hebben we ons nog even ingezet voor het regenwoud en alledrie een boom geplant in de stromende regen en als het goed is staan er over vijf jaar drie extra bomen!

Na een 22-uur durende busreis met een bus die om de zoveel kilometer kapot ging en de airco op stand -20graden had staan, zijn we weer terug in de hoofdstad Banjarmasin. Meneer Biri (uber blije man a la Adje) is een gids die toeristen van de straat plukt en hij had ons voor de derde keer gevonden. Drie keer is scheepsrecht. Dus met een boottocht langs de kanalen heeft hij ons het leven langs de rivier laten zien, waar we spontaan alle moeheid vergaten. In kleine scheve houten huisjes die op instorten lijken te staan wonen hele families die superenthousiast naar ons zwaaiden! We leken wel weer de Bollywood sterren uit India. Alle kinderen sprong met indrukwekkende sprongen in het water en zwommen naar onze boot om aan te hangen. De bootsman sloeg ze echter weg omdat het gevaarlijk was en de boot geremd werd. Met springen, schreeuwen en heel hard zwaaien probeerden ze een blik van ons in hun richting te bemachtigen. Als we terugzwaaiden waren ze helemaal blij en met de talloze high-fives gingen ze helemaal uit hun dak! Het was voor ons een groot feest. Ongelofelijk hoe blij mensen kunnen zijn met heel kleine dingen.

Vandaag is de laatste dag in Kalimantan en deze hebben we optimaal benut door op te staan om 05.15uur. Met een boot zijn we een uur het kanaal opgevaren om naar de bekende 'floating markets' te gaan. En het was het helemaal waard! Vrouwen in alle soorten en kleuren waren vroeg opgestaan om hun verkoopwaren in kleine houten kano's te verkopen. Als enige toeristen hebben we ons ook gemengd in deze handel door lekkere mandarijnen en pannenkoeken te koken voor het ontbijt! Alles bij elkaar zorgde het voor een heel mooi kleurrijk aanzien.

Tot zo ver Kalimantan.

Heel veel liefs,

Naan & Nico....& onze medereiziger Guus (soms ook wel Gerard genoemt:)

'OER'!

Lieve mensen,

Op onze reisagenda stond het nieuwe eiland 'Flores', waar het tot onze verassing leek alsof we terug werden geflitst naar de prehistorie. Alles was hier OER!

Samen met Jelte en Iris, een aantal poolse sletskies, wat dreadlock-achtige Spanjaarden en vier kippen begonnen wij de vierdaagse boottocht van Lombok, langs Sumbawa, via het Komodo National Park richting Flores. Elke dag sneuvelde er een kip in de nasi goreng of voor de sate ayam. Deze werden natuurlijk aan boord geslacht, dus de sfeer zat er meteen goed in! Aan boord ontmoetten wij ook Alexandra en Andre, een gezellig nuchter Noord-Hollands 50+ stel die wij al eerder tegen waren gekomen in Ubud. Al snel vormden wij 6 'Team Holland'. Binnen een kwartier hadden wij al ruzie met de kapitein over een entreeprijs en hadden wij de beste slaapplaatsen geconvisqueerd.

De boot voer ons langs de OER-landschappen die bestonden uit prachtige bergen, gekleurde koraalriffen met enorme hoeveelheden vissen en teletubbie-achtige (das dan niet zo OER) grasheuvels.Bij de eilandjes werd gestopt om te snorkelen, naar uitzichtpunten te klimmen en onszelf te wassen in het zoete water van de watervallen. Maar het hoogtepunt van de trip was natuurlijk het OER-beest: de komodo-varaan! Dit beest kan een sprintje trekken en mensen met zijn beet vol bacterien doden. Binnen 20 minuten zou hij 1 van ons naar binnen kunnen werken! Ook vindt zo'n beest het geen probleem om zijn eigen jong op te eten als er niets anders in de buurt is. Tijdens de trekking in de volle zon, rende Nico opeens als een gek naar een boompje in de schaduw om even bij te komen. An slaakte een kreet: ' Wat doe JIJ nou?' De varaan bleek hetzelfde idee te hebben gehad en lag met zijn schudkleuren verstopt onder de boom, waarop Nico snel de benen nam!

De boottocht eindigde aan de westkust van Flores. Hier besloten wij een dag te gaan duiken. In dit gebied scheen het te krioelen van de manta roggen. Vanaf de boot zagen wij gigantische manta's voorbij komen, dus dat beloofde helemaal goed te komen. Tijdens het duiken hebben wij tot onze grote teleurstelling alleen maar zandbodems. Omdat de duikinstructeur het sneu voor ons vond, sloten we de deal dat we zodra we vanaf de boot wat interessants zagen (schilpadden, dolfijnen, manta's etc) dat we er met onze snorkels in mochten springen. Zo gezegd zo gedaan! Toen er dolfijnen voorbij kwamen sprongen we vanaf een varende boot de zee in. De dolfijjnen waren al verdwenen maar er bleek een supergrote mantarog net onder ons te zitten!! WOW! Wat een ongelofelijk mooie beesten! Het lijken net grote onderwater spaceships met een spanwijdte van zeker 4 meter. Wij bleken wel geluk te hebben, want daarna snorkelden wij weer met twee van die grote OER-beesten die een stuk langer bij ons bleven. Ze bleken ooknieuwgierig naar ons en cirkelden om ons heen, kwamen naar het wateroppervlak en doken weer naar beneden! Het leek alsof we in een aflevering van national geografic zaten en stonden helemaal strak van de adrenaline!

Ons plan was om van de ene kant, naar de andere kant van Flores te reizen per lokale bus. De rit tussen de zakken rijst en uitjes naar het eerste dorpje Bajawa duurde slechts 11 uur. Team Holland had plaatsen voorin bemachtigd tegen wagenziekte in de haarspeldbochten. Onze slippers smolten als we onze voeten op de bodem hielden, vanwege de oververhitte busmotor. Gelukkig hadden we een fenomenaal uitzicht; watervallen, bergen, katholieke kerkjes, zwaaiende kindjes en OER-woud. In Bajawa hebben wij onder begeleiding van een gids een tocht door de bergen gemaakt naar een kratermeer en meerdere traditionele dorpjes. Dit was toch best een schok: om te offeren werden hier honden levend begraven. De mensen met kroeshaar waren zeker niet langer dan 1.50m en leken uit de geschiedenisboeken gerukt.We eindigden onze dag op een plek waar de enige mogelijkheid op Flores was tot heet douchen: in de warm-water bronnen! Tussen de wassende mensen zaten wij daar alle aandacht te trekken in onze bikini's... al snel waren de mobieltjes uit de broekzakken getoverd om fotos van ons te maken.

De laatste stop op Flores was in Moni, een klein dorpje onderaan de voet van de Kelimutu vulkaan. Vroeg in de ochtend (5 uur!) trokken wij de berg op om de 3 kratermeren te bewonderen. De Nederlanders hebben dit meer ontdekt en de lokale bevolking heeft er toen gelijk maar een mysterieuze betekenis aangekoppeld. De ziel van de overledenen gaan afhankelijk van de leeftijd en het weerstaan van aardste geneugten in een van de drie meren terecht komen. Zo is er een prachtig turquoise meer voor de jong overleden zielen en een zwart meer voor de 'gestoorde' zielen.

Verder was Nico nog nooit zo blij met haar doopnamen, omdat dit veel respect opleverden van de lokale mensen. Op de wekelijkse markt sloeg iedereen een kruisje als Nico vertelde dat zij gedoopt was. Het paasweekend stond ook op katholiek Flores voor de deur. Tot Nico's grote blijdschap stelde de gastvrouw voor om met haar mee te gaan naar de kerkdienst op witte donderdagochtend. We hoorden de dag ervoor al heel hard de engelachtige muziek uit de kerk achter ons klinken. Annika kreeg een spoedcursus 'hoe en wat in de katholieke kerk' en haar naam werd voor die dag even veranderd in Annika Maria de Bourgraaf (eerste schending: Gij zult niet liegen:). De teleurstelling was dan ook groot toen de kerkdienst verplaatst was van de ochtend naar de namiddag (en wij al weg moesten naar de volgende bestemming).

Vliegen op een OER-eiland is natuurlijk vragen om problemen, want zij doen alles eigenlijk per boot of bus of beest. Nadat een taxi arriveerde ' Jullie passen prima met zijn 5-en op de achterbank toch?' kwamen we vroeg in de ochtend op het vliegveldje aan. Eerst kregen we in gebrekkig Engels te horen 'cancelled', maar gelukkig veranderde dit in een paar uur vertraging. Nadat wij onze tassen hadden ingecheckt samen met de 30 tempexdozen met tonijn, konden wij ZONDER paspoort vliegen! Wij hadden ons paspoort bij het visumbureau liggen voor verlening en het was een beetje spannend of we met een kopietje van ons paspoort en visum een binnenlandse vlucht konden maken. Maar ja, in dit soort gebieden wordt niet eens om een paspoort gevraagd!

Helaas volgen de fotos later, de internetconnectie vanuit de jungle is niet zo geweldig...

Heel veel liefs, Naan en Nico.

Wie goed doet, goed ontmoet!

Na het vertrek van Pieter, wisten wij niet goed welk eiland wij wilden bezoeken. Aangezien wij ook al een beetje 'reismoe' waren (tjezus wat klinkt dat arrogant en verwend), besloten wij voor langere tijd op 1 plek te blijven. Wij als net afgestudeerde psychologen zouden natuurlijk iets voor de medemens kunnen betekenen! Via via kwamen wij bij een project in Bedulu terecht net buiten Ubud (Bali). Deze stichting ofwel 'Yayasan' zorgt dat kinderen die (half)wees of kansarm zijn extra les na schooltijd krijgen. Hier hebben wij ons drie weken op de drie 'down brothers' gericht. Elke keer een half uur berg op en af op onze mountainbike naar de Yayasan, wat tot veel rare blikken van de lokale bevolking leidde. Wij hebben daar drie jongens met het syndroom van Down het Indonesisch alfabet bijgebracht en leren tellen (voor zover dat met ons Indonesisch lukte!). Het grootste deel van de dag bestond uit het sporten en dansen met hen. Ze gingen uit hun dak op Daddy Cool van Boney M: 'You're crazy like a fool, what about daddy cool'. Verder sprongen wij hier en daar bij met Engelse les en dansles geven aan arme kinderen.

Samen met de kinderen van de Yayasan hebben wij het feest 'Oguh Oguh' gevierd in Bedulu. Oguh Oguh is een soort van Balinees oud en nieuw. Dit feest wordt alleen op Bali gevierd en mensen zijn weken bezig met de voorbereiding. Elk dorp maakt de meest enge poppen om de kwade geesten van het oude jaar te verjagen. Zodra de zon onder is gaat een grote optocht vol met poppen van vele meters hoog dwars door het dorp. Deze poppen torsten de sterkste mannen van het dorp op hun rug. Tussen de trommels en grote fakkels liepen wij met het hele dorp mee in onze traditionele sarongs. Min of meer geadopteerd door een van de kinderen van de Yayasan (Neralie) en haar moeder beleefden wij een echte Oguh Oguh! De kinderen (en sommige volwassenen) waren zo ontzettend bang voor deze poppen, de spanning was van hun gezichtjes af te lezen. Dit was een onbeschrijfelijke ervaring!

Deze organisatie heeft vele (Nederlandse) vrijwilligers. Hier ontmoetten wij een Nederlands stel uit Amsterdam: Jelte en Iris. Er was vrijwel meteen een klik! Nadat wij drie weken met hen in Ubud hadden doorgebracht besloten wij met zijn vieren door te reizen naar Komodo! Daarover later meer :D

Liefs Naan & Nico

PS. Nicolien heeft haar ticket een maand verlengt en komt 24 mei weer terug naar NL! Helaas nog een maandje zonder Naan :(

Last but not least...onze voormalige kolonie!

Lieve mensen,

Na onze laatste avonturen werd het tijd voor het laatste land van bestemming...de oude Nederlandse kolonie Indonesië! Vaak kregen we van medereizigers de vraag wat we in hier in godsnaam drie hele maanden gingen doen (2 weken is toch genoeg?!), maar we kunnen inmiddels vertellen dat Indonesië een ENORM land is met maar liefst 17000 eilanden die allemaal verschillende en interessante dingen te bieden hebben en dat drie maanden nog steeds veels te kort zijn!

Terwijl Nico spannende (duik)avonturen beleefde op het Thaise Koh Tao, mochten Annika en Pieter de aftrap maken op Java. Nadat het personeel van Air Asia Pieter had omgeroepen in het vliegtuig om er zeker van te zijn dat hij ook in het vliegtuig zat, was het tijd om te gaan! We begonnen bij de culturele hoofdstad Yogyakarta. We hebben de prachtige hindoeïstische Prambanan tempels en balletvoorstelling bezocht en de volgende dag bij zonsopgang de boeddhistische Borobudur tempel opgeklommen met een adembenemend uitzicht over de jungle en vulkanen! We leken alleen op de wereld met de geluiden van de apen op de achtergrond totdat bleek dat een lokale school 'Engelse les' had op de tempel. Dus werden we achtervolgd door groepjes giechelende meisjes en verlegen jongens om de standaard vragen te beantwoorden terwijl hun leraar alles zorgvuldig opnam op de camera. Maar dit waren niet de enige stalkers die we hebben gehad, de straatverkopers die 'Batik' schilderijen aan ons wilde verkopen bleven als vliegen om ons heen zwerven. Uiteindelijk zijn we samen naar een kunstgalerij van de overheid gegaan en hebben officieel ons eerste schilderij gekocht voor het nieuwe appartement:) Per voet hebben we de overblijfselen van de Nederlanders bekeken en tot ons genoegen merkten we dat de Indonesische bevolking graag een praatje met ons maakte, tenslotte zijn de Nederlanders niet zulke lieverdjes geweest in de vorige 3 eeuwen... Per riksja vonden we onze weg weer naar het hotel. Pieter wilde de riksja-man graag wat werk uit handen nemen en besloot te fietsen met Annika en de zeer naar zweet ruikende riksjaman een stuk naar het hotel te fietsen. Deze riksjaman kreeg het echter doodsbenauwd en gaf zenuwachtige aanwijzingen zodat Pieter niet de eerste de beste auto zou aanrijden...

Maar omdat we Nederlanders zijn en het fietsen zo goed beviel, besloten we in Solo (oude Surakarta) een hele fietstoer te doen. Omdat we geen gedetailleerde kaart hadden kwamen we in eerste instantie niet verder dan het paleis van de stad waar we beide tijdens de rondleiding ons best moesten doen om niet inslaap te vallen. Eenmaal weer buiten moesten we eerst een groene volhardige salamander van het stuur van Annika verwijderd zien te krijgen (die werd door de locals met z'n staart de boom ingeslingerd!) om vervolgens te overleggen waar we wel zin hadden om heen te fietsen. En PLOP zoals in een sprookje als je iets wenst, stond er ineens een klein iel mannetje voor ons! Met een nat A4-tje liet hij foto's zien waarmee hij wilde aantonen dat hij een fietsgids was die ons de hele omgeving kon laten zien. Na een kleine onderhandeling zijn we met Daniel in zee gegaan en ontdekte we meteen Daniel niet zo'n stabiele fietser was en het chaotische verkeer toch niet zo veilig bleek:) Binnen 5 minuten werd voor onze ogen een motorrijder geschept door een auto, werd Daniel bijna van zijn fiets gereden door een bus en nog even later slipte zijn fiets in het zand, blokkeerde zijn stuur en viel hij voorruit op zijn snufferd op de straat! Gelukkig bleek de rest van de dag soepel te lopen. Met dansende handjes (zo geven ze hier links en rechts aan) loosde hij ons veilig door het verkeer. Onze eerste stop was bij een rijstecracker familiebedrijf, daarna fietsten we langs de prachtige rijstvelden waar Annika eindelijk uitgelegd kreeg waar de rijstkorrels in de plant verstopt zaten. We hebben een dorpje gezien dat zich toelegden op het maken van dakpannen en gongs en als laatste stop een kleine schuur waar ze arrack (rijstewijn) maakten en ze je graag een arrack attack gaven:) Om werkelijk alles uit de dag te halen wat erin zat, wilden we 's avonds naar een poppentheater waar Java om bekend staat. Door de kaartleestechnieken van Annika hebben we dit theater echter nooit gevonden, maar bij toeval belanden we op een lokale kermis! Als enige buitenlanders werden we nieuwsgierig aangekeken maar we besloten om helemaal mee te gaan met het feest! De kermisattracties bestonden uit spelletjes uit de vorige eeuw zoals ballen gooien in gaten die kleiner waren dan de bal... Pieter had dan ook erg veel moeite om prijzen te winnen, terwijl Annika de een na de andere ijsthee en chocoladekoekjes won! Deze hebben we uitgedeeld aan de locals en daarna werden we door een geblondeerde hippie, volgens pieter een oorlogsveteraan, de dansvloer opgetrokken! Deze heupwiegende hippie bleek iets te soepel waardoor de andere optie van lijndansen ineens erg aantrekkelijk werd. En zo kwam het dat we de rest van de avond op de muziek van een lokale band met de locals aan het lijndansen waren, nooit geweten dat het zo leuk kon zijn!

Daarna zijn we verder gereist met de trein, want wat is er nu leuker dan met de trein reizen?! De eerste indruk maakte ons echter lichtelijk ongerust...de hele trein zat VOLGESTAMPT met rokende Indonesiërs en de plaatsen waar je eventueel nog kon zitten stonden volgestapeld met tassen en dozen. Op zoek naar een plek zijn we de hele trein doorgelopen en uiteindelijk bleek de laatste wagon wonderbaarlijk rustig. Dit bleek de wagon waar alle treinverkopers met hun goederen zaten en die ons redelijk met rust lieten. Naarmate de reis vorderde, werd het drukker en waar we eerst alleen op een bankje zaten, zaten we laten opgepropt met z'n drieën op een bankje. Onze medepassagiers werden onze nieuwe vrienden. Van een katholieke pastoor die Engelse en Indonesische kerstliederen met ons zong, tot studenten en professoren die ons de lokale lekkernijen lieten proeven. Zo vlogen die 10 uur treinen zo voorbij!

Maar toen waren we nog niet helemaal waar we wilden zijn. Met een verouderd minibusje vertrokken we in het donker richting de Bromo vulkaan! Hoe dichterbij we kwamen, hoe stijler de bergen werden en hoe overhitter onze motor werd...Onze chauffeur bleek een huis-tuin-en-keuken-auto-monteur die bij een hotel een paar emmers koud water over de motor gooide om hem af te koelen. Daarna lukte het nog niet helemaal om de motor te starten dus besloot hij om de bus de berg achteruit (in het donker met dikke mist!!!) te rollen en hem zo met de koppeling te starten! Terwijl Annika op de achterbank zat te flippen kwam pieter gelukkig achter de auto aangerend om haar te redden! haha Na een lange dag waren we aangekomen bij het Bromo-Tengger-Semeru National Park.
Wat een prachtig natuur gebied! Overdag rondgelopen op een plateau tussen de vulkanen en de grote krater van de Bromo opgeklommen! Van superhelder weer waar de verschillende kleuren rood, groen, wit en blauw prachtig uitkwamen, tot dikke mist waar de trap omlaag weer moeilijk te vinden was. De volgende nacht om 3 uur opgestaan om met z'n tweeën en een kleine zaklamp de vulkaan Penanjakan te beklimmen. Een lokale gids had op een A4-tje getekend hoe we de weg konden vinden: lopen totdat je over een brug gaat, dan rechtsaf, doorlopen tot de grote stenen en dan weer linksaf en dan omhoog...Dat is toch best lastig in het pikkedonker!! Blaffende honden maakten ons wat schichtig, er waren geen mensen om hulp te vragen maar uiteindelijk hebben we het pas omhoog gevonden! Het leek alsof er al lange tijd niemand had gelopen, want het pad was soms niet te zien omdat het volgegroeid was met bebossing. En toen kwam er een punt met alleen maar rotsen...bleek dat we nog echt een stukje berg moesten klimmen! Na twee uur zwoegen kwamen we bovenop de vulkaan om daar een exclusieve zonsopgang te zien....maar dit bleek een enorme domper!!! Stonden er meer dan 300 toeristen die met een jeepje omhoog waren gebracht! Toen zijn we snel weer 100 meter naar beneden gerent en daar hadden we uiteindelijk samen met twee meisjes uit Papua onze exclusieve zonsopgang....en wat voor een!! Ongelofelijk mooi uitzicht over de vulkanenreeks die veranderde in de kleuren van de ochtendglorie...onvergetelijk!

Na het islamitisch Java werd het tijd voor het hindoeïstisch Bali! Hier werd het team Naan en Nico na 3 weken weer herenigd en zijn we met zn drieeen verder gereist! Het culturele Ubud was onze uitvalsbasis vanwaar we Bali gingen verkennen. Ubud is bezaaid met tempels en kleine offers aan de goden, traditioneel geklede mensen en straten worden vaak afgezet voor ceremonies met veel mooi verklede mensen en muziek. Nico had nog even moeite met de omschakeling van de cultuur want trapte de offertjes die op de grond lagen hartstikke plat of meters de andere kant op:) Maar buiten Ubud was nog veel meer te zien. Met een gehuurde mountain bike zijn we in een taxi naar het hoogste punt van de vulkaan gereden om vervolgens langs de onverharde wegen weer naar beneden te crossen! Pieter las de kaart, maar locals wezen graag de weg als we om Ubud riepen. De weg leidde ons langs de sawa's (rijstvelden) en door allelei kleine desa's (dorpjes) waar we bij een klein vrouwtje de lekkerste lunch van Bali hebben gegeten op een bananenblad! Om nog een stukje verder te gaan hebben we de volgende dag scooters gehuurd om naar het noorden te gaan. Tot onze spijt hebben we dat nooit gehaald omdat we in zo'n enorme regenbui terecht kwamen dat we minstend 3 uur moesten schuilen in een treurig wegrestaurant waar Pieter en Nico hun frustraties hebben verzacht met het eten van pisang goreng! Maar blijkbaar hadden we toch nog niet genoeg van water want bij terugkomst hadden we onze raftingtrip voor de volgende dag alweer geboekt! Op de rivier die gebed lag in een geweldig diepe vallei met jungle, stapten we in een opblaasbootje om vervolgens de rivier met zijn white-water rapids en watervallen (vooruit/achteruit maakte niet uit) af te knallen! Maar het actieve moest natuurlijk worden gecompenseerd door wat minder fysiek actieve dingen. Uit de vele dansvoorstellingen die de Balinezen aanbieden zijn we naar de Ketjak dans voorstelling gegaan. Het hindoeistische verhaal van Ramajana werd gespeeld door prachtig verkleedde mensen in een kring van ongeveer 100 zittende/dansende mannen die de hele voorstelling ritmische geluiden maakte: ketjakketjakketjakketjakketjak ketjak OE ketjakketjakketjakketjakketjakketjak OE ketjakketjakketjakketjakketjakketjak OE!!!! Dit komt waarschijnlijk niet zo goed over in dit verhaal maar het gaf een enorme energie en de eerste voorstelling waar je niet na een uurtje in slaap dreigt te vallen:) Zelfs na de voorstelling liepen we nog stuiterend over straat waarbij we alle geluiden en moves immiteerde! Om ook nog wat voor de thuisblijvers te kunnen betekenen, besloten we als laatste om een Balinese kookles te doen zodat we thuis voor jullie een lekkere rijsttafel kunnen bereiden! Helaas voor Annika had een darmbacterie haar te pakken, wat betekende voor Nico en Pieter dat ze extra konden snoepen van Annika's gerechten naast hun eigen 9-gangen (!!!) menu. De gerechten waren overheerlijk maar na 4 uur koken konden Nico en Pieter alleen nog maar puffen en kreunen omdat ze wel erg vol zaten...haha

Vanaf Bali zijn we met de bus-boot-bus-boot, na een lange dag reizen vol maffiabaasjes die ons wilden afzetten terecht gekomen in het paradijs...Gili Air!! Gili Air is het eiland der eilanden! Je hoeft niet meer verder te zoeken. Geen auto's, brommers of andere motorische voertuigen mogen dit eiland betreden. Hier beweeg je je per paard-en-wagen, de benenwagen of een lowrider bike! Er is geen politie, het eilandhoofd houd alles netjes in de gaten. Witte stranden, iddylisch blauwe zee, prachtig koraal voor de kust en als je in de zee liep moest je oppassen dat je niet op een schilpad stapt! Omdat het laagseizoen was waren er weinig toeristen en hadden we de houten baruga (strandhutjes) met de chill kussens voor onszelf en was het altijd happy hour! We zijn de eerste dag geadopteerd door een lokale vrouw genaamd Susy en haar familie. We sliepen in een mooie bungalow bij haar in de tuin en hingen aan de bar bij haar chill-out cafe waar ze de lekkerste gado-gado en curry's maakten. Elke dag was het supermooi snorkelen, cocktails drinken en genieten van de prachtige zonsondergangen! We hebben nog een dagje een catamaran gehuurd om naar de verschillende eilandjes te zeilen, achter de boot te hangen en op andere snorkelpunten te stoppen. Om de onderwaterwereld nog meer te verkennen zijn Pieter en Annika nog een paar keer gaan duiken! Van prachtige koraalrotsen waar allemaal mooie gekleurde en vreemde vissen, zeepaardjes, octopussen en (slapende) schilpadden te zien waren tot zandvlakten met dood koraal waar we op zoek waren naar mantaroggen. De manta's hebben we helaas niet gevonden maar wel een devilray wat hetzelfde is alleen in een kleinere versie (1,5 meter)!

Maar aan alle goede dingen komt een eind:( Voor Pieter was het tijd om weer naar huis te gaan. Wij hebben onze plannen wel tien keer omgegooid en uiteindelijk hebben we besloten dat we graag even op een vaste plak wilde zitten en ons nuttig wilde maken met vrijwilligerswerk. Hierover meer in het volgende verhaal dat snel volgt...


Heel veel liefs,

Naan & Nico & Pieter

"Het land van de goede daden"

In Cambodja hebben wij niet alleen maar zielige mensen geholpen en massagraven bezocht. Wij hebben een dag lang met een tuk-tuk rondgereden door Ankor Wat. Een prachtig tempelcomplex uit de 12e eeuw. Tussen de duizenden Japanners zagen wij de zonsopgang en zonsondergang. Nou ja... voor zover de telelenzen het zicht niet blokkeerden. Naast de tuk-tuk hebben wij ook een ander vervoersmiddel in dit land uitgeprobeerd: de bamboetrein! Op een platte kar stuiterden wij door de bossen met 40 km/u. Oh, shit dachten wij daar komt een tegenligger met kilo's rijst op de trein! Geen probleem! Ze tillen de houten bovenkant en de zware wielen van de rails af, laten de andere passeren en bouwen de 'trein' weer op!

In Bangkok hebben wij onszelf weer getrakteerd op heerlijke massages (nee nee, geen happy ending) en lekkere curry's. Daar heeft er een klein traantje gevloeid toen het Naan en Nico voor bijna 3 weken uit elkaar gingen. An ging met Anne een paar dagen op het strand liggen voordat Anne weer naar Nederland vloog. Vervolgens loste Pieter (Annika's vriend) Anne af op Java. Nico heeft ondertussen op Koh Tao de onderwaterwereld ontdekt en met bullsharks en reefsharks gedoken! Ze is nu de trotse bezitter van haar PADI open water en advanced! Half februari zijn we weer herenigt op Bali, daarover later meer!

Heel veel liefs van Naan, Nico en Anne!

PS. 1. Weet iemand waarom alle Vietnamezen een pyjama dragen (overdag)? Op de scooter, op straat, in winkels: iedereen draagt een (beertjes)pyjama!!

PS. 2. Anne Vermeegen blijkt niet alleen een goed te kunnen rijden op een scooter, maar ook op de koeienkar doet ze het goed!