" De NL-ers laten zich het kaas niet van het Vietnamese brood eten"

Zoals enkele trouwe lezers ons attent maakten (dank daarvoor) is het alweer te lang geleden dat wij een verhaal op onze site hebben geplaatst. Omdat we zoveel hebben meegemaakt in relatief korte tijd zullen we een aantal verhalen kort achter elkaar plaatsten om het achterstallig onderhoud in te halen. Voor wie de lange verhalen iets teveel worden zijn er de foto's!

Vanaf het moment dat we de grens bij Laos overkwamen begon het gedonder al in het nieuwe land van bestemming: Vietnam! Bij de grens wilden ze ons paspoort niet teruggeven, tenzij wij extra geld voor een stempel betaalden. Na uren rijden door de regen kwamen wij in de industrieplaats Vinh aan. De buschauffeur kwam al iets te slijmerig op ons over. In eerste instantie was hij vriendelijk snoepjes aan het uitdelen en probeerde hij een gesprek aan te knopen. Volgens deze man was het busstation erg ver weg, maar wilde hij ons voor een vriendenprijsje van 5 dollar p.p. daar wel heenbrengen. Het team Naan & Nico voelde nattigheid, aangezien Nico 2 minuten daarvoor iets had gezien wat verdacht veel op een busstation leek... Dus vriendelijk bedankt en deze Vietnamees afgepoeierd!

In de vroege ochtend arriveerden we in Hanoi, midden in een Tai Chi sessie van bejaarde dames in strakke pakjes. Daar verwelkomden wij Anne Vermeegen (vriendin van Annika) die een maand met ons mee ging reizen. We vertrokken naar Halong Bay, prachtige sprookjesachtige kalksteenrotsen midden in de zee! Op de boot, waar wij 1 nacht overnachtten, kregen wij een achterlijke sombrero op onze kop en was de toon gezet: zoveel mogelijk zuipen! Na kajakken tussen dit fenomenale uitzicht, werd er gestart met de drankspelletjes... Met een kater, stapten wij in de stromende regen van de boot af, terug naar Hanoi. Er bleektoen dat wij iets essentieelsmisten in onze backpack: een regenponcho! Voordat wij een tweedaagse trekking door de bergen van Sapa (gelegen tegde chineze grens)zouden gaan doen, werd er eerst flink afgedongen op mooie poncho's. De rijstenvelden en bergen van Sapa waren adembenemend mooi! De hele trekking liepen er met onze groep een stuk of 6 lokale vrouwtjes mee die goed Engels spraken en onze hand vast pakten zodra we op een glibberig stuk kwamen. Al snel bleek dat deze vriendelijkheid ander doel had: zij probeerden van alles te verkopen aan ons. Anne was hierbijde grootste prooi, omdat zij al glibberend met haar gympies door de modder de hulp kreeg van haar nieuwe 50-jarige vriendin die haar op het rechte pad hield.... ze kwam er na 5 uur wandelen met het kopen van een tasje en versierd met een gratis bloemenkrans vanaf!

Terug in Hanoi wilden wij toch iets verder de geschiedenis van Vietnam induiken. Wij namen een taxi richting het mausoleum van 'Uncle Ho'. Met propagandistische muziek op de achtergrond renden wij keihard door het park om voor sluitingstijd nog een glimp van Ho Chi Minh opte kunnen opvangen. Om en in het mausoleum stonden mannetjes in het gelid in witte pakken, een strakke blik en grote gevaarlijke geweren. Alle Vietnamezen hadden hun begrafenislook opgezet, dus deden wij dat ook maar. Ho zag er statig en dood uit. Daar liepen we door het macabere mausoleum en stonden wena tien seconden weer buiten. Zodra je stilstond begon zo'n enge witte soldaat te schreeuwen, omdat je niet mocht stilstaan. Genoeg in het regenachtige noorden gezien, het werd tijd voor zon!

Anne wilden graag het lokale leven induiken en meereizen met de lokale vervoersmiddelen. Zo gezegd, zo gedaan. Gedurende de busrit naar het midden van Vietnam kwam Anne erachter dat er niet te sollen viel met de Naan en Nico. Nico werd door haar omgedoopt tot de reistijgerin die zich niet liet belazeren. Gedurende deze 24-uursrit, hebben wij 4 afzetters weten te trotseren. Het ergste kwam pasaan het einde van de rit. Om 3 uur 's nachts werden onze backpacks uit de bus geflikkerd midden op de snelweg. Vlak voordat wij versuft uit zouden stappen zag Nico een bord langs de weg, waarop stond dat we nog 15km van onze bestemming verwijderd waren! An maakte stennis in de bus en Nico gooide de drie backpacks terug in de bus. De buschauffeur was niet van plan om die 15km om te gaan rijden, dus mochten wij midden in de nacht langs de snelweg lopen op zoek naar de stad. Daar hadden wij die veel te dure ticket niet voor gekocht! Een uur lang hebben wij staan bekvechten en Anne stond met grote ogen naar onze standvastigheid en onderhandelingstechnieken te kijken. De chauffeur heeft waarschijnlijk gedacht: 'deze westerse tantes gaan mijn bus niet uit, er zit niets anders op dan ze toch maar te brengen.' Onderweg probeerde hij toch nog een paar keer eerder te stoppen, maar dat werd snel afgeblaft met: 'No to the citycentre!!!' Aangekomen in het stadje waren we trots op onszelf en konden we eindelijk slapen!

Om te voorkomen dat wij wederom in de handen van afzetters terecht kwamen besloten wij ons eigen vervoer te regelen. We huurden scooters om langs een van de mooiste kustlijnen ter wereld te rijden. Vol goede moed trokken wij onze bikini's aan en sprongen wij met lunch in de tas op de scooter, zodat we langs de parelwitte stranden zouden kunnen gaan zwemmen en picknicken. Met onze nieuwe vrienden (een Russisch en een Canadees stel) reden wij van Hue naar Hoi An. Dit zou volgens het hostel in 4 uurtjes te doen zijn. Schitterend uitzicht over de rijstvelden waar de lokale bevolking met waterbuffels aan het werk was. Het meest opvallende waren de enorme weelderige familiegraven MIDDEN in de rijstvelden. Deze vind je door heel Vietnam. Anne, die normaal gezien absoluut geen fan is van het besturen van een voertuig en nog nooit op een scooter had gereden, reed in Vietnam ineensals een dolle rond met een grote lach op haar gezicht!Het begon inmiddels iets te spetteren. Na geschuild te hebben voor een flinke bui hebben wij alle 7 een prachtige paarse poncho gekocht, wat heel veel grote glimlachen op de gezichten van de mensen toverden. De 'purple poncho gang' reed door steeds onherbergzame gebieden en het regende steeds harder. Op een gegeven moment denk je dan 'het kan vast nier erger'... Maar na een paar uur reden wij door de bergen in dikke mist en stroomde de regen als een rivier over de weg. Niets te zien van de parelwitte stranden. De bikini's en picknick waren iets te voorbarig geweest. De bordjes langs de weg (als ze al te lezen waren door de mist heen) waren ook niet behulpzaam: het aantal kilometer liep soms op en dan weer af en helemaal op de top van de berg in de dikke mist reden we bijna tegen een bord aan dat zei 'Be carefull, foggy road'. Goed, daar waren we inmiddels al achter gekomen, maar toch bedankt:) Ondertussen hadden wijgeen idee waar we waren en hoe lang we nog moesten scooteren door de kou en regen. Tegen schemer kwamen wij in de grote stad (Danang) aan. Het was spits en van alle kanten kwamen scooters en auto's kris krasop ons afgevlogen. Ze reden werkelijk waarals gekken! Een pluim voor Anne: ze manouvreerde zich als een ervaren coureur door het drukke verkeer! Dankzij de paarse poncho's waren wij niet compleet doorweekt en konden we elkaar in deze gekte terugvinden. Omdat er geen borden waren in deze enorme stad vroegen wij onderweg welke kant we op moesten. Zo kwamen wij rond half 8 's avonds aan in Hoi An na 8 uur rijden...

Hoi An was een verademing. Heerlijk eten, aardige mensen en... veel kleding! Op elke hoek van de straat zit een kleermaker die binnen een paar dagen alles kan maken wat je wilt. Van Dior jurken en nike-gympies tot maatpakken en winterjassen. Wij zagen door de bomen het bos niet meer, maar besloten rustig aan te beginnen met 1 blazer. Al snel hadden An en An een paar winterjassen, blazers en slippers verstuurd naar Nederland. Na een les koken in de Vietnamese keuken namen wij het vliegtuig (ja nog steeds die afzetters zat) naar het zuiden: Ho Chi Minh City voorheen Saigon. Op het kleine vliegveld van Danang kon Nico haar ogen niet geloven. Zag ze dit goed? Daar stonden Ben Vriesema en Klaas de Groot!! 5 docenten van de Jac. P. Thijsse (haar middelbare school). Wat deden zij hier? Zij waren wegens het examenonderwerp van dit jaar op studiereis naar Vietnam!

Aangekomen in de hoofdstad, waar we weer bijna waren belazerd door een taxichauffeur, besloten dat we snel weg wilden uit Vietnam. Voordat we de grens naar Cambodja over gingen hebben wij een uitstapje gemaakt naar de Chi Chu tunnels. Dit is een immens netwerk van ondergrondse tunnels die grote delen van Vietnam met elkaar verbonden gedurende de oorlog. De Viet Cong hield zich hier schuil voor de Amerikanen; er waren keukens, ziekenhuizen, ze smokkelden wapens en organiseerden vergaderingen onder de grond. Na een zeer indrukwekkende rondleiding konden was er de mogelijkheid voor toeristenop een schietbaan voor een paar dollar schieten met AK47s. Dit hebben we maar even gelaten voor wat het was, we vonden het wel welletjes: tijd voor Cambodja!

Laos in 3 woorden: Primitief, Puur en Prachtig!!

De vroegere Franse kolonie, het meest gebombardeerde land van de wereld (lozing VS bommen), het land van de hutjes op palen, het land van de sticky rice, het land met de groene bergenen het land van de zelfgebrouwde lao lao whiskey (70-90%!!!). In een uitgeholde boomstam zijn we de mekong rivier overgestoken zodat we van Thailand in Laos terecht kwamen. Ook dit nieuwe land had weer nieuwe verrassingen voor ons in petto. We waren nog geenuur in Laostoen ertijdenseen overheelijk diner in een lokaal restaurantjede oma des huizes dood neerviel. Je verwacht dan een ambulance met gillende sirenes maar in plaats daarvanrukte het halve dorp uit met takjes en wreven aan haar voeten. Na ongeveer twintig minuten werd oma in de auto gedragen en afgevoerd.... Ondanks we door India heel wat gewend zijn, kreeg Annika geen hap meer door haar keel. Nicolien daarentegen verplichtte zichzelf tot force feeding zodathaarlaatste anti-biotica pillen een goede bodem hadden. De volgende ochtend hebben we nog een poging gedaan om te achterhalen hoe het met deoma ging. Dit werd beantwoord met 'fine', maar volgens ons begrepen ze de vraag niet, want oma was nergens te bekennen.

Vervolgens zijn we vertrokken in een volgeladen bus (krukjes in het gangpad, bagage op het dak, elke kier gevuld met zakken rijst en groentes) vol met locals richting het noorden van Laos. Al snel bleek dat de locals niet echt gewend waren aan autorijden, want minstens 80% van de mensen voelde zich na een aantal bochten niet optimaal...Voor ons,achter ons en naast ons, iedereen was aan het kotsen (in een zakje of uit het raam)maar gelukkig hadden we ARKO (Alle Ramen Kunnen Open) zodat ons de lokale geuren bespaard bleven... Gedurende de hele rit over de onverharde weg met zijn vele hobbels en bobbels zat ereen mannetje op het dak die de bagage in de gaten hield. Dit bleek geen overbodige luxe, aangezien er twee keer heel hard op het dak geramd werd, omdat er twee tassen in de bocht afgeslingerd waren!

In het kleine dorpje hebben we een trekking geboekt en trokken we vervolgens met onze 6 'trekvrienden'de jungle in. De eerste 5 minuten zong Nicolien nog vrolijk 'de paden op, de laden in.... lalala' maar na een paar uur en paar vallen in de modder verder veranderde dat naar 'Annika, ik vind het nu echt niet meer leuk' haha. Twee dagen hebben we door de meest prachtige natuur gebanjerd!Van dichtbegroeide jungle tot veruitgestrekte bergtoppen, rijstvelden, bamboe,watervallen,gekleurde bloemenom uiteindelijk te overnachten bij eenAkha-stam. Onder de schrammen, bloedzuigers en teken kwamen wij uitgeput maar zeer voldaanbij het Akha-dorpje aan. We kregen minstens een half uur uitleg van onze gids overde do's en don'ts bij deze stam. Zo mochten we bijvoorbeeldniet onder de toegangspoort doorlopen. Deze dient voor het verjagen van de kwade geesten en als iemand er onderdoor loopt brengt dat ongeluk en moeten de mensen een hele nieuwe poort bouwen. En meer van dit soort dingen...

Al het zwoegen werd beloondmet een prachtig primitief beeld wat voor ons opdoemde! Het leek wel of we 100 jaar terug in de tijd gingen!Wij keken onze ogen uit en zo ook de Akha-mensen. In dit dorpje komen slechts zelden toeristen gezien eco-toerisme hoog in het vaandel staat bij de Laotiaanse overheid. Per jaar wordenmaar een beperkt aantal mensen tot het gebied toegelaten en het geld voor de trip gaat onder anderenaar deonderhoud van het nationale park en educatie van het dorp. Het dorpje bestond uit 450 mensen die samen met de dieren en natuur in harmonie samenleefden. Wat opviel was dat de kinderen in grote meerderheid waren. Een quote van Annika: 'Er wordt hier volgens mijheel wat rondgeneukt', en ze bleek er niet ver naast te zitten.Want na een gesprek met een tolk en het stamhoofd (waarbij de zelfgebrouwen Lao Lao whiskey rijkelijk vloeide) werd duidelijk dat deAkha-mensenveel liberaler zijn danin eerste instantie gedacht werd door ons.Naast de consumptie van alcohol en tabak, was ook seks voor het huwelijk toegestaan.Waarvan wij dachten datde kleine huisjesdienden als kippenhokken,bleken ditfamiliecadeaus te zijn voor alle jongens van 16+.In deze hokjes mochten ze alles met hun (verschillende) vriendinnetjes doen, maar zodra er iemand zwanger was moest er toch wel getrouwd worden. En ook doen de Akha-mensen er niet moeilijk over als een manmet twee vrouwen getrouwd is, zolang hij maar genoeg land en dieren heeft om dit alles te onderhouden.

Onze slaapplaats was een hutje voor de 'falang' (buitenlanders) midden in het dorp. Slapen lukte voor An niet echt, aangezien de hele nacht onder ons hutje de varkens knorden en de hanen om de minuut hun luidste kraai probeerden te produceren :( Nico daarentegen sliep met haar boerenachtergrond als een roosje! We vertrokken na het ontbijt met alweer sticky rice (net als bij de lunch en avondeten). Gezegd moet worden dat Nico eerst grappen maakte over de lelijke grijze bergschoenen van An, maar tijdens tweede dag kwam boontje om haar loontje en keek Nico jaloers naar An's schoenen. Het had 's nachts heel hard geregend en Nico glibberde en gleed door de jungle op haar 'niet meer zo witte' gympies... Dit had het gevolg dat Nico en haar trekstok onafscheidelijk werden, gezien deze haar hielp om op het rechte pad te blijven! Enfin, een blauwe teen en wat blauwe plekken verder keerden we terug naar de bewoonde wereld waar we intens hebben genoten van de douche MET warm water!

Hoe ontzettend mooi en gaaf de primitiviteit van Laos ook is, al snel merkten we dat deze ook een keerzijde had: een tuctuc delen met locals die onder de luizen en vlooien zitten (en over Nico's broek wandelen), ratten in onze slaapkamer en mensen dielevende marmottenverkopen en.. opeten!! Het werd voor deze citygirls tijd om richting de 'steden' van Laos te reizen. We namen een slowboat over de Mekong naar Luang Prabang. Een 6 uur durende rit met een fenomenaal uitzicht op het karstgebergte!!
Met onze nieuwe 30+ vrienden van de 'loveboat', zoals anderen onze groep gekscherend noemde omdat we het zo goed met elkaar konden vinden, hebben wij een fantastische kerst gevierd! Met onze nieuwe beste vriend Brendan (gepensioneerde Ierse zeerot van 60+ die nu al 9 jaar een weeshuis in India runt) hebben we onszelf verwend met rode wijn, stokbrood en brie! Uitgedost met kerstmanmutsen liepen wij drie over straat en al snel werd de vergelijking gemaakt met 'Santa and his elfs'!

Annika heeft de laatste dag in Luang Probang een mountainbike gehuurd om maar liefst 70 km in totaal af te leggen door de bergen (is gelukt met behulp van harde beats uit de Ipod:) om naar een prachtig natuurpark te gaan met watervallen. Bij terugkomst was eten het enige waar ze aan kon denken, dus toen ze op de avondmarkt sushi zag liggen, deed ze wat een ware sushi-addict doet niet nadenkend over de gevolgen...dit bleek een heftige voedselvergiftiging waar Nico ook een klein stukje van meepikte door een hapje van de zalm te proeven...De busreisnaar Vang Vieng was dan ook afzien geblazen. Maar het fijne van voedselvergiftiging is dat het nooit langer dan 48 uur duurt. Dus eenmaal in Vang Vieng hebben we gedaan wat we moesten doen ...en dat was tuben! Voor de mensen die hier niet bekend mee zijn: tuben is met een binnenband van een vrachtwagenwiel de rivier afdobberen om vervolgens om de paar meter bij een bar naar binnen wordt gehaald. Een barman staat met een soort hengel de tubes naar binnen te vissen, waardoor het onmogelijk is om 1 van de barren te missen! Dan zijn er nog vele trapezes, glijbanen en hoogtepunten waar je naar beneden kan springen. Een totale gekte! Ditwordt versterkt omdat iedereen superlam is, dit laatste gold voor ons alleen niet gezien onze maag na het eerste biertje al begon te protesteren:(

Met oud en nieuw moesten we duidelijk ons eigen feestje maken gezien er niet heel veel te doen was in de hoofdstad. Ergens bij de fontijnen hadden ze een podium opgebouwd waar live-muziek afgewisseld werd met een DJ en tussendoor werden ereven wat vreselijke Laotiaanse spelletjes gespeeld. Het aparte is dat de Aziaten bij muziek allemaal heel stil op hun stoel blijven zitten, alleen de durfal die teveel heeft gedronken durft zo nu en dan zijn voet in het ritme mee te bewegen. Na een tijdje dit aan te hebben gezien besloten wij (dewesterlingen) om uit ons dak te gaan op de dansvloer:) De aziaten wisten niet wat ze zagen en maakten foto's van de gekke 'falang'!Tien seconden voortwaaf was er een gezamelijke 'countdown', wensten iedereen elkaar een gelukkig nieuwjaar en bleek het vuurwerk in geen velden te bekennen, werd het podium snel afgebroken was de party over haha...Beetje jammer, maar de volgende ochtend vertrok om 6 uur de bus naar richting de grens van Vietnam.

Op weg naar de grens met Vietnam bleek er nog een bijzondere grot te zitten waar wij wel voor wilden omreizen. Met veel gepuzzel kwamen we in een minidorpje aan waar wij mensen thuis konden overnachten (en weer sticky rice mee-eten). We vertrokken naar de Tam Khong Logrot en we waren minutenlang sprakenloos: WOW! Eerst knalblauw water en een enorme hoge berg. We kwamen bij een 7 km lange grot met stalagmieten en stalagtieten, waar wij twee uur lang met een motorbootje door het aardedonker heen voeren. Soms moesten we bukken, maar grootste gedeelte schenen wij met onze zaklamp in een enorme leegte (100m hoog!). Sommige stukken was het kajakken om rotsblokken heen of moesten we uitstappen en bikkelden we door met het water tot onze knieeen. Prachtige glinsteringen, rare rotsformaties en veel vleermuizen (AAH!). Wij waren de laatste toeristen in de grot, wat het spanningselement nog iets opvoerde. Het is een van de mooiste natuurlijke fenomen dingen die wij ooit gezien hebben (Jammergenoeg konden we wij in het donker slecht fotos nemen)! Doordat wij zo aan het genieten waren, waren de schippers en wij de tijd vergeten. Het was buiten ook pikdonker en de gastheer van ons gastgezin was op zijn fietsje al naar zijn twee dames aan het zoeken! Oeps... :) Net een terror-busreis achter de rug waar het ons is gelukt om zonder af te zetten aan te komen in Hanoi, in het noorden van Vietnam. Dit zullen we samen met Anne (vriendinnetje Annika) gaan verkennen, maar daar later meer over!

Heel veel liefs, Annika en Nicolien

PS1: Tante Ien, Ome Ab en de kleine Chaosjes heel erg bedankt voor de extra fotoruimte! Superlief!!

PS2: voor de friends-kenners: Annika heeft een nieuwe songtekst op het liedje 'smelly cat' gemaakt dat zo gaat: ' Sticky rice, sticky rice, what are they feeding me? Sticky rice, sticky rice, its not your fault....!

PS3: In een tuctuc kunnen normaal gesproken 9 mensen. Ons record staat nu met ons tweeop 22 locals inclusief eten zoals eieren (die natuurlijk braken)...

PS4: Voor JC glue, maar in het bijzonder Ossie: dit is een fantastisch land voor jouw zangtalenten want...ook al zijn de mensen in Laos over het algemeen arm, ze hebbenaltijd geld voor een karaokeset en een enorme geluidsinstallatie dat overal gebruikt wordt! In busreizen, winkels, op feestjes...Het keyboardgejengel en gezang wat klinkt als kattengejank gaat gepaard met veel shots van LaoLao!
PS5: Dus... Martie, Nina en Anneloes, nogmaals heel erg veel dank voor de oordoppen!

"Happy tlip, miss!"

Lieve mensen,

Met toch een soort van pijn in ons hart verruilden wij het extremeIndia voor hetrelaxteThailand. Bij de landing kon Nico vanuit het vliegtuig al zien dat Bangkok toch echt wel meer hightech was dan het verpauperde Delhi, omdat ze een 6-baans snelweg met maar liefst 3 verdiepingen door de stad zag liggen!En na een paar passen gezet te hebben op het vliegveld werd ons duidelijk hoe goed wij in die paar weken geacclimatiseerd waren in India! Ons mond viel letterlijk van verbazing open na het zien van andere Westerse toeristen, die zich naar ons meningtoch wel eens anders mochten kleden! Na het traditionele India waar wij met een 3/4 broek al sexy gekleed waren, stonden wij raar te kijken naar de Engelse meisjes in wit doorschijnende hotpants en topjes...

En toenkwamen we aanbij de normaal zeer achterdochtige en onvriendelijke douane. Maar ook deze bleek verrassend anders! Na een supersonische paspoortcontrole kregen wij van een lief douanemannetje met de allerbreedste glimlach en fijngeknepen oogjes de warme woorden: 'Happy tlip miss!'. In Bangkok werden we blij van de rust in het verkeer, de blinkend schone straten en het niet constant hoeven afslaan van opdringerige verkopers! Het was ons al gezegd maar Thailand is een waar paradijs!

In het backpackerscentrum van Bangkok werden wedoorJulie en Pom (vriendinnetjes van Annika)warm onthaald en gelijk het nachtleven van Bangkok in getrokken! Er waren overal barretjes en discotheken. Alcohol was ineens overal verkrijgbaar en zonder angst voor allerlei vreemde bacterieen konden we de lekkerste wokgerechten van de straattentjes eten:)\

De volgende dag opgestaan met een vreselijke kater en hebben we gedaan waar we het meest behoefte aan hadden: de eerstebus en boot naar het dichtsbij zijnde eiland Koh Chang geboekt! Het plan was om hier een paar dagen bij te komen van alle indrukken en dan weer door te gaan, maar het beviel zo goed dat we minstens een week bleven plakken. Op dit heerlijke jungle-eiland met bergen hadden we een eigenhutje aan het strand! Zon, zee, strand en palmbomen ten overvloede! In de hangmat hangen, een boekje lezen met af en toe een middagdutje. De grootste zorgen die we daar hadden was of we zouden lunchen met tijgergarnalen of krab, hoe laat we onze massage zouden nemen en of we voor een mangoshake of voor de bucket met vodka/redbull gaan? haha

Maar na twee dagen van alleen maar luieren wilden we toch weer wat meer actie in de taxi! Dus hebben we een dagje een scooter gehuurd waar we als twee bimbo's(Anita en Nicole) over het eiland hebben gescheurd, hebben we de watervallen in de jungle bezocht, een dagje gesnorkeld bij vier verschillende eilandjes en hebben we uiteraard herhaaldelijk gefeest met buckets drank tussen de Thaise ladyboys! Het hoogtepunt was echter de safari op de olifant, dwars door de jungle samen met een Thai die kreten uitsloeg alsof hij heel nodig naar de wc moest! Geen enkele andere toerist te bekennen, langs de rubberbomen, door het hoge riet en bamboe. Onderweg trok onze Dombo nog een boom uit de grond en begonhiervan te smullen.Uiteindelijk eindigden we bij een meertje waar we samen met de olifant gingen zwemmen. De olifant dook het water in, we gingen met zn allen kopje onder en vervolgens begon hijheerlijk rondjes te zwemmen. Dit leek voor ons bovenop echter meer als een rodeo!Hij begon wild te trappelen met zijn benen en de Thai probeerde ons met man en macht bovenop te houden. Dit bleek een kansloze poging. Herhaaldelijk vielen we eraf en klommen we er van de achterkant weer bovenop. Dit bleek niet geheel ongevaarlijk, gezien olifanten het blijkbaar lekker vinden om in het water te poepen. Bij een poging erop te klimmen, kwamen er ineensgrote olifantenkeutels bovendrijven vlak voor An's gezicht! haha. Tijd om Dombo gedag te zeggen.

Na een weekje zon waren we heelblij dat we wat minder lichtweerkaatsend waren. Maar in Thailand is hetjuist demode om zo wit mogelijk te zijn! Een witte huid is een teken vanrijkdom.In veel schoonheidsproducten zit dan ook een witmakend spulletje. Je ziet hier op straat Thaise meisjes met mooie bruine benen en witte gezichten alsof ze in de talkpoeder zijn gevallen!Verder gaan ze de straat niet op zonder parasol en proberen ze zoveel mogelijk uit de zon te blijven. Een mooi voorbeeld was aan boord van de snorkelboot waar we met ongeveer 200 Thaise en 5 westerse toeristen op zaten. Alle Thaise mensen zaten in de schaduw onder een parasol of handdoek verstopt en wij met de andere drietoeristen begaven ons in de volle zon.

Naherhaaldelijke verlenging van ons verblijf op het eiland, zijn we uiteindelijk na 8 dagen toch vertrokken naar het noorden.In de trein vielen wij bijna van onze stoel, niet letterlijk omdat ze zoals in India gewoon heel slecht waren, maar figuurlijk omdat er behulpzame stewardessen aan boord waren. We kregen water en eten en een paar minuten voor tijd kwamen ze ons melden dat dit onze stop was.

We hebben twee historische steden bezocht (Ayuthaya & Sukhothai) en per fiets de oude ruines met heel veel (onthoofde) boeddhabeelden bekeken. En nu is het de hoogste tijd voor het buurland...Laos!

Liefs, An en Nico


PS 1: Tante Wil heel erg bedankt voor de extra foto ruimte! Heel erg lief!
PS 2: Al voelt het vanuit deze tropische temperaturen een beetje raar om te zeggen: Alvast een hele fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar!

No hurry, no worrie, no chicken... no curry!!

Lieve mensen,

Elk continent heeft zo zijn verschillende uitspraken voor hetzelfde levensmotto. Waar men in Zuid-Amerika altijd 'manana manana' en in Afrika 'hakuna matata' zeggen, is het in India 'no hurry, no worrie, no chicken, no curry'. Met andere woorden: doe rustig aan, alles komt uiteindelijk goed. Dit komt duidelijk naar voren in het standaard antwoord 'No problem' op elke vraag die gesteld wordt. Dit zeggen zij OF omdat ze ons niet begrijpen OFomdat 'nee' zeggen onbeschoft is OF omdat gewoon ALLES kan in dit land! Dit laatste zorgt voor de meest vreemde situaties en observaties:

* Mensen die met ons op de foto willen of onze handtekening (?) willen
* Alle mannen plassen tegen de muren (zie foto) of roggelen net naast je voeten een mond vol kauwtabak uit.
* Kamelen die ontsnappen aan hun baasje en als een dolle door de woestijn rennen (60 km/u).. met hun hopeloze baasje erachter aan.
* Verklede nep heilige mannen die geld willen voor een geposeerde foto

* 'Serieuze' priesters die over het geloof vertellen en naar eigen zeggen mediteren van 9-21 uur. Na een half uur komt er een Iphone onder hun traditionele jurk/kleed vandaan omdat ze met ons op de foto willen en erg graag willen weten in welk hotel we slapen...
* Onze chauffeur waarschuwt voor de louche verkopers. De verkopers waarschuwen op hun beurt weer voor chauffeurs die toeristen proberen op te lichten of het bed proberen in te krijgen.
* Een koe op straat met een kerstmanmutsje op en boven uit zijn rug hangt een extra paar pootjes (vergroeiing). Deze pootjes zijn door de gekke Indiers roze geverfd en armbanden zijn erom geschoven om het geheel af te maken (zie foto)
*In een heilige stad waar geen vlees, bier en drugs gebruikt mag worden, kregen wij toch bier maar dan wel vermomd in theepotten! (Het was geen Heineken Jan...)
* Een bollywoodfilm met 1000 brullende, zingende en lachende Indiers om je heen kijken.
* Op de 1 na laatste dag zijn wij door een managerachtig figuur gevraagd om te figureren in een Bollywoodfilm op zondagavond! Helaas vliegen wij zondagmiddag naar Thailand, dus geen carriereswitch voor ons.

Tijdens het reizen passeren we veel kleine dorpjes. Honden slapen er op straat en de mensen wijken op allerlei manieren voor hen uit. Al het vuil wordt op straat gedumpt en de vuilcontainers zijn daarentegen blinkend schoon en ongebruikt!! Koeien, varkens en geiten grazen hier in weilanden van plastic (zie foto). En vele dorpelingen hangen een beetje bij elkaar en voeren niets uit. Volgens onze chauffeur houden Indiase mensen van viezigheid en zijn ze lui aangelegd ' ze worden het liefst slapend rijk'. Maar goed, om deze lantefanters op weg te helpen hheeft de Indiase overheid ook hier de Melkert-banen ontdekt! Bijvoorbeeld:
* Iemand die het toetsenbord en telefoons schoonmaakt bij de receptie van een hotel
* Iemand die constant checkt of de tafels wel kaarsrecht naast elkaar staan
* Iemand die wcpapier uitreikt als je een (westers) toilet binnenkomt
* Iemand die koeienflatsen in een mand verzameld
* Iemand die apen verjaagt bij een holy temple
* Iemand die de slaapkamers showt aan toeristen, meestal komt nummer 2 later als het over het afdingen gaat en nummer 3 overhandigt de sleutel
* Iemand die de schoenen bewaakt bij een tempel
* Iemand die de deur opendoet, iemand die de deur dichtdoet...

Daarnaast zien wij echter een groot aantal vacatures die hier heel goed vervuld zouden kunnen worden: vuilnisman (!!), loodgieters (80% van de wcs gaat kapot tijdens ons verblijf... eh... niet door onze Delhi-belly's!), verkeerspolitie, therapeuten voor in afkickklinieken (heel veel alcholverslaafden) en ga zo maar door.

Voordat jullie denken dat wij ook twee lantefanters zijn, zullen wij voor de geinteresseerden onze culturele ervaringen opsommen. in Rajasthan hebben wij de mooste paleizen bekeken, forten bestormd, Hindu en Jain tempels bezichtigd, ;okale marktjes leeggekocht en wat heuvels/bergen beklommen om mooie panoramauitzichten te krijgen over de witte, blauwe en roze steden.

Na een prachtige zonsopgang bij de Taj Mahal hebben wij met pijn in ons hart gedag gezegd tegen onze trouwe beschermende chauffeur die tevens onze handlezer, masseur, yoga-leraar en beautyadviseur was. Zo zouden Nico's sproeten en moedervlekken (die hier gezien worden als een ernstige ziekte) verdwijnen als ze niet meer eerst vis en vervolgens melk zou eten. Nico's haar voelde als een paardenstaart en zou beter worden na een hoofdmassage met mosterdolie: dit resulteerde in een week lang vet haar en een vage mosterd-lucht. Annika moest twee keer per dag gaan yoga'en en dan zou ze afvallen... alhoewel ze al het perfecte Indiase lichaam had (lees: rondvormig)...

En daarna begon het echte backpacken...en afzien!! In het pikdonker werden wij per riksja op een mistig station naast een dood paard gedropt. Het station was confronterend. We waren de enige buitenlanders, verder was het bezaaid met slapende kuchende Indiers die hun hele hebben en houwen meeslepen. De trein was gelukkig snel gevonden, maar eenmaal binnen dachtten wij: 'waar de zijn wij in terecht gekomen!' Een primitieve trein, met claustrofobisch kleine gangetjes en harde slaapplanken die vollagen met schreeuwende, zingende, ruftende en boerende Indiers. Na de lachkick, ja huilen was ook een optie geweest, hebben wij ons ook gesetteld op een slaapplank wat een hokje was van 2m bij 0.5m bij 0.5m (zie foto) waar wij de komende 15 uur op zouden doorbrengen. De hele nacht bleven tot onze grote verbazing de ramen wijd open staan en zakte de temperatuur tot een graad of 5... Toen wij dachten dat het niet erger kon, kwam het toiletbezoek. We besparen jullie de omschrijving, maar de wc in de NS treinen is hierbij vergeleken een prachtige troon waar je de hele treinrit op zou willen doorbrengen.

Met een flinke vertraging (3 uur!) kwamen we in Varanasi aan, de heilige stad voor de Hindu's aan de zeer vervuilde Ganges rivier! Op het ergste voorbereid bleken we opgehaald te worden van het perron en belandden wij (wederom) in een prachtig hotel die paleisachtig aandeed met een 11-vingerige sultan look-a-like die deur voor ons ophield. Eerst hebben wij vrienden gemaakt met de baas en bediening van het restaurant met prachtig uitzicht op de Ganges. Een heerlijke plek om te relaxen en kookles te krijgen! Bij zonsopgang een bootrit de Ganges gemaakt waar we in alle ghats mensen zagen baden, kleding wassen, drinken, poepen, yoga beoefenen en mantra's prevelen. Daarnaast zijn er ook speciale plekken om lichamen te cremeren en vervolgens in de rivier te dumpen! Voor iemand zonder kennis over het hindoeisme is dit erg shockkerende gebeurtenis!! De brandstapels waar mensen in doeken op worden gelegd worden zonder verdriet in de fik gestoken. Het doek is binnen korte tijd verbrand waardoor je alles open en bloot ziet in een grote vlammenzee. Botten worden af en toe gebroken om weer op het vuur te leggen en tot op het laatste moment wordt met spanning gewacht totdat de schedel ontploft zodat de ziel wordt bevrijd. De restanten van het lichaam worden vervolgens in de Ganges gegooid zodat deze door vissen worden opgegeten en op deze manier worden we volgens het hindoeisme gereincarneerd...

Nu de laatste dag in het oh zo extreme India...wat een heel dubbel gevoel geeft. Aan de ene kant heerlijk om dit vieze land met al zijn armoede even te ontvluchten, maar aan de andere kant erg jammer om dit geweldige, cultuurrijke en vriendelijk land te moeten gaan verlaten!!

Veel liefs, Nico en An

PS1: Musthaves om India te overleven: sjaaltje (tegen stank!), scrubhandschoen (om alle viezigheid weg te boenen) en desinfect!

PS2: Het is ons gelukt om niet meer ziek te worden via een speciaal dieet! Elke dag 1 flesje cola (om de bacterien te doden), vitaminepil (om aan te sterken), biscuitjes en chips (voor zoutgehalte).

India: you love it or hate it!

Lieve mensen,

Na wat negatieve voortekens (Nicolien had al haar reisgeld op de DSB geparkeerd en Annika kreeg de mexicaanse griep 5 dagen voor vertrek) zijn we maandag toch op het vliegtuig gestapt richting het afvoerputje van India...Delhi! Eenmaal op het vliegveld werden we opgehaald door 2 chauffeurs met een ingedeukt koekblik die waarschijnlijk betrokken is geweest bij vele ongelukken! Bij zonsopgang en meteen prachtige octendmist reden we naar ons, via internet geboekte, paleisje. Eenmaal uitgestapt belandden we weer met beide voeten op de grond: de ochtendmist bleek dikke smog die nooit meer wegtrok en het paleisje bleek een van de ranzigste hotels die je je kunt voorstellen. Welcome to Delhi!

Het is heel moeilijk om te beschrijven in wat voor een gekke wereld we zijn beland!! Kleine smalle steegjes met zanderige paden vol met vuilnis, kleine winkeltjes met opdringerige verkopers die ons op allerlei manierenbinnenlokken: ' Where are you girls from?...From paradise?' en meer van dit soort slechte teksten! Op straat is het een grote chaos!! Alles rijdt hier kriskras door elkaar: bussen, auto's, riksja's, tuctucs, brommers,motoren, trekkers en fietsers slingeren overal tussendoor! Verkeersregels lijken niet te bestaan. Er wordt hier geen gebruik gemaakt van rijbanen, knipperlichten, spiegels, gordels of een maximumsnelheid, het belangrjkste is dat je motoren TOETER het doen! En vaakgeldt, hoe groter het vervoersmiddel, hoe meer voorrang.Tussen dit verkeer lopen nog mensen en allerlei heilige dieren als koeien, apen, honden en ratten. Alles wordt in werking gesteld om deze dieren te mijden! Bij aanrijdingvolgt een dikke boete of een gevangenisstraf! Als wij onsin het verkeer begeven hebben we constant het idee dat we in een computerspel zitten...de vraag is alleen wanneer zijn we game-over?

Na 10 meterin 3 uur afgelegdtehebben (door iedereen die ons staande hield), zijn we van straat geplukt door mr. Shaffie. Deze praatjesmaker heeft ons uiteindelijk verleid omRajasthan te gaan verkennen met een chauffeur. Na een felle strijd over het aantal rupees dat het moest gaan kosten, zijn we met een goed resultaat uit de onderhandeling gekomen:) Dit leidde tot een ontmoeting met Rasj, onze chauffeur voor de komende 17 dagen. Rasj is een hele lieve, bolle indiase man van 50+ die ons meteen zijn levensverhaal vertelde en ons behandeld als zijn familie! Rasj heeft ons eerst meegenomen naar zijn gouden tempel (sikh geloof) waar we zijn rondgeleid. Bij dit geloof (en alle andere geloven in india)is alles heilig:holy water, holy gods, holy food, holy animals, holy people enholy book. Ditboek heeft zelfs een eigen kitcherige slaapkamer met een roze satijnen dekbed. Elke avond wordt het boek naar bed gebracht en 's ochtends weer gewekt! Door de vele geloven, vroegere heersers, miljoenen verschillende goden en allerlei afstammelingen die er zijn, is het voor ons nog best moeilijk om alles in een kader te plaatsen. Ditzal nog wat leeswerk vergen in ons eigen holy book...de lonely planet!

Na wat, volgens Rasj 'interesting roads' zijn we nu ingrote Thar woestijn, dichtbij de grens van Pakistan. Met deze interessante wegen bedoelde de chauffeurweggetjes die ideaal waren voor desert racing! Met 120 km/u knaldenwe op eeneenbaansweg met aan beide kanten zand!! Tegenliggers werden op het nippertje ontweken, dit heeft ons heel wat angstzweet en adrenaline opgeleverd!!

Zo af en toe stoppen we in kleine dorpjes om een chai tea te drinken. Zodra we uit de auto stappen, staren een aantal mannen ons al ongegeneerd aan. Binnen een paar minuten rukt het hele dorp uit om een glimp van een blanke vrouw op te vangen! Wij weten nu dushoe het voelt om een grote bollywood ster te zijn:)

Het is ons goed besluit geweest om dit stuk van onze reis met de chauffeur te doen. We zien veel van de countryside, worden uitgenodigd bij Indiase families en belanden in veel hilarische situaties. Eergisteravond zijn we bijvoorbeeld langs de weg gestopt om stiekem om een hoekje te kijken bij een echte Indiase bruiloft. Binnen 1 seconde werden we natuurlijk ontdekt en werden we met veel bombarie en gastvriendelijkheid binnengehaald! We werden tot eregasten benoemd en op het podium gevraagd waar de bruid en bruidegom op een troon zaten. Ze wilden graag met ons op de foto/film! Daarna wilden alle 400 (!!) gasten ons aanraken of met ons op de foto. Annika waagde na veel getrek van kinderen nog een dansje op de dansvloer wat leidde tot een grote show met veel publiek!

We zijn benieuwd wat dit land ons nog meer gaat brengen!

INDIA WE LOVE IT!

Liefs, Nicolien en Annika

ps1: een foto zegt meer an 1000 woorden (check de foto's, filmpjes volgen later...)

ps2: Wedoen hier ook nog iets met onze psychologische kennis! De angst voor kleine huismuizen is comleet verdwenen na een fullpull exposure in de tempel aan 6000 (!) ratten die heen en weer schoten overonze voeten (zonder schoenen aan! ieeeuw)

ps 3: we hebben het precies 2,5 dag uitgehouden zonden delhi belly!

ps4: Speciaal voor de Ccum boys: Tot op hedennog geen lampionnen of rijstvelden voor Nico:)

Welkom op onze reisblog!

Hallo allemaal!

Dit is de site om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen van onze reis door Azië. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar wij ons bevinden en waar wij zijn geweest! Meer informatie over onze reis vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Annika en Nicolien